osoby niepełnosprawne
Obroniono pracę doktorską opisującą możliwości łączenia CSR z problematyką niepełnosprawności
W dniu 11 maja 2016 r. na Uniwersytecie Warszawskim obroniona została praca doktorska pt. “Społeczna odpowiedzialność przedsiębiorstw
a zatrudnienie osób niepełnosprawnych”. Praca, której autorem jest Michał Mazur, została napisana pod kierunkiem prof. UW dr. hab. Ryszarda Szarfenberga.
Tematyka pracy na tle dotychczasowych teorii i badań
Teoria polityki społecznej sytuuje ją jako praktyczną działalność rządów i innych podmiotów, której celem jest rozwiązywanie zdiagnozowanych problemów społecznych[1]. Wśród problemów społecznych, których rozwiązaniem zajmuje się polityka społeczna, jest problem niskiej aktywności zawodowej osób niepełnosprawnych. Dociekania naukowe w tym zakresie mają głównie stosowany charakter – mają służyć rozwiązywaniu danego problemu.
Z punktu widzenia polityki społecznej istotne jest poszukiwanie nowych rozwiązań i narzędzi, które mogą zostać szerzej wykorzystane dla realizacji celów polityki społecznej Według autora pracy, takim nowym narzędziem, w którym tkwi potencjał i które można wykorzystywać w celu zwiększenia poziomu aktywności zawodowej osób niepełnosprawnych, jak też zapewnienia im lepszych warunków zatrudnienia i rozwoju zawodowego jest społeczna odpowiedzialność przedsiębiorstw (CSR). Praktycznym wyrazem wdrażania zasad CSR jest między innymi opracowywanie norm samoregulacji[2].
W polityce społecznej upowszechnia się opinia, że standard, jako kategoria zarządzania jakością, powinien stanowić istotny element regulujący zachowania podmiotów na rynku usług społecznych[3]. Jednocześnie należy zauważyć, że takie standardy rzadko poddawane są badaniom. Standardy CSR-D autor zalicza do kategorii standardów usług społecznych, bowiem działania w zakresie zatrudniania osób niepełnosprawnych i zapewniania im optymalnych warunków pracy i rozwoju zawodowego należy traktować, jako swoisty rodzaj usług społecznych, na rzecz środowiska osób z niepełnosprawnością, podejmowanych przez podmioty polityki społecznej, jakimi są zakłady pracy – pracodawcy osób niepełnosprawnych. Dla autora punktem wyjścia było przyjęcie, już na etapie hipotezy badawczej, że opracowane w ramach przygotowanej rozprawy doktorskiej standardy CSR-D będą elementem samoregulacji, stworzonym w procesie autostandaryzacji, w której uczestniczą przedstawiciele środowiska użytkowników i odbiorców tego narzędzia.
Działania związane z wypełnianiem zaleceń standardów CSR-D mają być działaniami dobrowolnymi, bo całość społecznie odpowiedzialnych inicjatyw podejmowanych przez firmy winna charakteryzować dobrowolność, wynikająca z poczucia odpowiedzialności świadomej. Zatem w przypadku standaryzacji w zakresie CSR-D nie można mówić o typowym dla polityki społecznej nakładaniu obowiązków, na poszczególne podmioty, w ramach wdrażania i realizowania interwencji publicznych. Kluczową zatem w procesie tworzenia powyższych standardów jest dobrowolna “autostandaryzacja”, w której nie mamy do czynienia z wykorzystywaniem twardych narzędzi i egzekwowaniem stosowania zapisów standardów.
Zasadniczym celem pracy jest ukazanie związku koncepcji i praktyki społecznej odpowiedzialności biznesu (przedsiębiorstw) z kwestią aktywizacji zawodowej i innych działań na rzecz środowiska osób niepełnosprawnych oraz wskazanie, że społeczna odpowiedzialność biznesu nakierowana na działania na rzecz osób z niepełnosprawnością (CSR-D), w szczególności na ich aktywizację, stanowi uzupełnienie interwencji publicznych podejmowanych przez państwo w ramach systemu polityki społecznej.
Dokonując analizy dostępnej literatury w zakresie włączania problematyki niepełnosprawności do teorii i praktyki CSR, autor odnalazł tylko kilkanaście artykułów anglojęzycznych. Wśród nich najistotniejszym była publikacja hiszpańskiej Fundacji ONCE “CSR-D GUIDE CORPORATE SOCIAL RESPONSIBILITY AND DISABILITY”. Stanowi ona przewodnik, jak włączać osoby niepełnosprawne do strategii CSR firm. Pozycja ta stanowiła dla autora ważną inspirację, dlatego też w ostatniej części pracy autor dokonuje porównania opracowanych standardów z ową pozycją. Przegląd dostępnej literatury anglojęzycznej w przedmiocie pracy został dokonany w pierwszej części pracy doktorskiej.
Na gruncie literatury polskojęzycznej w ostatnich latach zaczęło pojawiać się więcej publikacji, które opisywałyby możliwości włączania zagadnień niepełnosprawności w strategie CSR. Instytucje naukowe, przy wykorzystaniu finansowania zewnętrznego również podejmują temat aktywizacji zawodowej osób niepełnosprawnych i poszukiwania nowych rozwiązań w ramach systemu polityki społecznej – wskazując także na CSR[4]. Na zwiększające się zainteresowanie możliwością włączania niepełnosprawności do praktyki CSR i co za tym idzie, dostępnością literatury, ma wpływ zwiększająca się wiedza zarówno przedsiębiorców, jak i studentów w zakresie CSR, jak i coraz większa popularność inicjatyw CSR – m.in. dotacje na wdrażanie CSR w przedsiębiorstwach, czy też programy takie jak Karta Różnorodności. Nie można nie wspomnieć również o głosach krytycznych, które traktują CSR wobec osób niepełnosprawnych jako zabieg socjotechniczny[5]. Reprezentantem takiego podejścia jest A. Barczyński z Politechniki Częstochowskiej. W części trzeciej autor podejmuje polemikę z niektórymi tezami sformułowanymi przez tego badacza.
Teza centralna i hipotezy badawcze
Centralna teza została sformułowana następująco: „społeczna odpowiedzialność przedsiębiorstw jest potencjalnie ważnym czynnikiem poprawy sytuacji osób niepełnosprawnych na polskim rynku pracy”. Tak sformułowana teza może wywołać dyskusję, ponieważ możemy napotkać na krytykę wskazującą, że CSR nie ma żadnego znaczenia dla sytuacji na rynku pracy, a tym bardziej go nie będzie miał w przypadku osób niepełnosprawnych, gdzie mamy do czynienia z rozległymi regulacjami i względnie dużymi środkami publicznymi na aktywizację zawodową (tzn. jest mało przestrzeni dla CSR-D). Zadaniem, jakie postawił sobie autor pracy jest wykazanie, wbrew tej krytyce, że w społecznej odpowiedzialności przedsiębiorstw tkwi potencjał, który przy zapewnieniu odpowiednich warunków zostanie uwolniony.
W kontekście tak sformułowanej tezy postawione zostały następujące pytania badawcze:
- jakie cechy ma wpływ społecznej odpowiedzialności przedsiębiorstw na tle innych czynników wpływających na zachowania firm wobec ON w skali makro i mikro?
- jeżeli obecnie wpływ społecznej odpowiedzialności przedsiębiorstw na sytuację zawodową ON w skali makro i mikro jest niewielki, co należy zrobić, aby osiągnął on swój optymalny poziom?
- jakie cechy powinny posiadać i jakie zapisy zawierać standardy CSR-D?
Do tak postawionych pytań badawczych sformułowano następujące hipotezy:
Ad. 1. Hipoteza 1: w skali makro liczba oraz wielkość firm mających CSR jest tak niewielka, że ich znaczenie dla sytuacji zawodowej ON na polskim rynku pracy jest obecnie marginalne; w skali mikro, gdy firma ma CSR, w którym uwzględnia się ON wpływ ten jest również marginalny.
Ad 2. Hipoteza 2: optymalny poziom wpływu CSR-D na sytuację zawodową jest wyższy niż obecny, aby zwiększyć ten wpływ do pożądanego poziomu należy doprowadzić do większej samoregulacji w postaci standaryzacji, w której będą brały udział środowiska ze wszystkich sektorów, zainteresowane poprawą sytuacji ON na rynku pracy.
Zastosowane metody badawcze
W celu weryfikacji hipotez i odpowiedzi na postawione pytania badawcze autor stworzył strategię badawczą, na którą złożyły się badania niereaktywne polegające na analizie treści raportów odpowiedzialności społecznej przygotowywanych corocznie przez Forum Odpowiedzialnego Biznesu. Do udowodnienia postawionych hipotez niezbędne było przeprowadzenie badań ilościowych i jakościowych. Zasadniczym celem badań ilościowych było ukazanie faktycznej efektywności działań społecznie odpowiedzialnych opisywanych w raportach CSR, w aktywizacji zawodowej osób niepełnosprawnych – jak często liderzy rankingów firm społecznie odpowiedzialnych wpisują w swoje programy CSR konkretne działania dotyczące osób z niepełnosprawnością i jak te działania przekładają się na faktyczne zatrudnianie osób z dysfunkcjami.
Celem analiz jakościowych w tym zakresie było natomiast zbadanie oddziaływania realizowanych strategii CSR na położenie pracowników z ograniczeniami sprawności oraz określenie standardów CSR przyjaznych osobom nie w pełni sprawnym. Badania jakościowe miały postać studium przypadku oraz pogłębionych wywiadów jakościowych. Przeprowadzone badania pozwoliły na określenie wstępnego kształtu standardów CSR-D, które zostały zweryfikowane dwukrotnie przez ekspertów w ramach pogłębionych wywiadów jakościowych.
Wywiady jakościowe z przedstawicielami organizacji pozarządowych działających na rzecz osób niepełnosprawnych służyły przede wszystkim do weryfikacji zapisów standardów CSR-D sformułowanych na podstawie wcześniejszych badań.
Ważnym elementem procesu badawczego było wykorzystywanie metody badania poprzez działanie (action research[6]). Metoda badania poprzez działanie miała zastosowanie przede wszystkim na ostatnim etapie procesu badawczego. Przy jej wykorzystaniu określono, iż nowym rozwiązaniem, które będzie mogło uzupełniać interwencje publiczne w zakresie odpowiedzi na problem społeczny niskiej aktywności zawodowej niepełnosprawnych, będzie włączenie problematyki niepełnosprawności do teorii społecznej odpowiedzialności przedsiębiorstw i stworzenie narzędzia jakim są standardy CSR-D. Dzięki tej metodzie możliwe stało się określenie początkowego kształtu standardów CSR-D a następnie ich weryfikacja.
Wnioski z badań i praktyczne zastosowania
Zrealizowane badania pozwoliły na potwierdzenie postawionej w pracy tezy, mówiącej, o potencjale społecznej odpowiedzialności przedsiębiorstw jako czynnika poprawy sytuacji osób niepełnosprawnych na polskim rynku pracy. Badania potwierdziły ponadto sformułowane na wstępie hipotezy.
Analiza treści, a następnie studia przypadków stały się podstawą – punktem wyjścia do stworzenia projektu standardów CSR-D. Kolejnym krokiem było zaplanowanie i przeprowadzenie wywiadów eksperckich mających na celu weryfikację treści standardów CSR-D. Na skutek analizy materiału badawczego opracowano w pierwszej kolejności zarys standardów – strukturę dokumentu. Następnym krokiem było wypełnianie poszczególnych punktów standardów stosowną treścią zaleceń. Następnie autor podjął działania dotyczące dokonania wyjaśnień poszczególnych zaleceń wskazanych w projekcie standardów.
Dla większej szansy uzyskania informacji zwrotnej od różnych grup interesariuszy i ekspertów zajmujących się CSR i kwestią aktywizacji osób niepełnosprawnych, ostateczny zestaw standardów CSR-D z ich opisem, czyli rozwinięciem jak rozumieć konkretny standard, został udostępniony określonej grupie odbiorców do ostatecznych konsultacji w ramach których możliwe jeszcze było zgłaszanie uwag do opracowania.
Opracowane w procesie autostandaryzacji, w którym uczestniczyli reprezentanci środowiska osób niepełnosprawnych, standardy są wynikiem analizy całości materiału badawczego. Wartością dodaną pracy, jest zatem opracowanie, zgodnie z przyjętymi założeniami, standardów „Niepełnosprawność i Społeczna Odpowiedzialność Przedsiębiorstw – CSR-D – czyli CSR-u przyjaznego osobom niepełnosprawnym z punktu widzenia ich aktywizacji zawodowej, który może stanowić uzupełnienie interwencji publicznych, odpowiadających na problem niskiej aktywności zawodowej osób niepełnosprawnych. Opracowane standardy mogą okazać się przydatne wszystkim przedsiębiorstwom, bez względu na sektor rynku, które chcą w swoje społecznie odpowiedzialne działania włączać osoby z niepełnosprawnością w różnych obszarach funkcjonowania firmy.
Podkreślić należy, że ostatnia faza procesu standaryzacji – monitoring, kontrola i weryfikacja standardów – wykracza poza zakres opisywanej pracy, jednakże autor deklaruje podejmowanie kroków mających na celu jej kontynuowanie.
Konstrukcja pracy
Praca składa się z 3 części. W pierwszej – erudycyjnej – opisano teorie powiązań koncepcji społecznej odpowiedzialności z problematyką aktywizacji zawodowej osób nie w pełni sprawnych. Część ta składa się z pięciu rozdziałów. Pierwszy rozdział autor poświęcił opisowi niedostatecznego zatrudnienia osób niepełnosprawnych jako problemu społecznego, którym zajmuje się polityka społeczna. Autor zawarł tu rozważania nt problemu społecznego niskiej aktywności zawodowej osób niepełnosprawnych, roli polityki społecznej w rozwiązywaniu problemów społecznych, a także omówienie pojęcia “niepełnosprawność”. W rozdziale tym omówione zostały również dane statystyczne wskazujące na istotność problemu niedostatecznego zatrudnienia niepełnosprawnych – opisano strukturę populacji osób niepełnosprawnych, jak i dane pokazujące stopień aktywności i bierności zawodowej osób niepełnosprawnych. W drugim rozdziale ukazano osobę niepełnosprawną jako adresata społecznej odpowiedzialności przedsiębiorstwa, w trzecim natomiast autor opisuje potencjał prozatrudnieniowy CSR wobec osób niepełnosprawnych. Opisano tu m.in. obszary oddziaływań CSR nakierowanego na aktywizację zawodową osób niepełnosprawnych. W rozdziale czwartym opisano perspektywy standaryzacji CSR wobec osób niepełnosprawnych, natomiast ostatni – piąty rozdział pierwszej części poświęcony jest opisowi czynników i barier rozwoju CSR wobec osób z niepełnosprawnością.
Dzięki obszernej podbudowie teoretycznej pracy, zawartej w części pierwszej, autor uzyskał bogaty opis problematyki niepełnosprawności, stanu aktywności zawodowej osób niepełnosprawnych, jak i dotychczasowych prób włączania niepełnosprawności do teorii i praktyki CSR. W części tej autor uzasadnił także, że niską aktywność zawodową osób niepełnosprawnych należy zaliczyć do problemów społecznych, którymi winna zajmować się polityka społeczna, szukając nowych sposobów rozwiązania tego problemu.
Druga część pokazuje za pomocą dostępnych wyników badań, a także dzięki własnym badaniom autora, jak w praktyce wygląda kwestia powiązań idei społecznej odpowiedzialności z zagadnieniami dotyczącymi aktywizacji zawodowej osób z dysfunkcjami. Zostaje tu opisana szczegółowo metodologia prowadzonych badań, jak i wpływ CSR-D na zatrudnianie osób niepełnosprawnych – jak wygląda to w praktyce. W pierwszym rozdziale tej części zaprezentowana została metodologia prowadzonych badań, w drugiej opisano wpływ CSR uwzględniającego niepełnosprawnych, na ich zatrudnienie, natomiast w trzecim, na podstawie zrealizowanych badań opisany został proces zatrudnienia osób niepełnosprawnych w firmach zarządzanych zgodnie z CSR.
Analiza wyników przeprowadzonych badań zawarta w części drugiej stanowiła dla autora punkt wyjścia do prac na opracowaniem autorskich standardów CSR-D. Treść poszczególnych zapisów standardów nawiązuje do dobrych praktyk realizowanych przez pracodawców osób niepełnosprawnych, opisanych w tej części pracy.
W trzeciej części przybliżona została kwestia perspektyw rozwoju społecznej odpowiedzialności przedsiębiorstw uwzględniającej osoby niepełnosprawne. W części tej szeroko opisywana jest możliwość standaryzacji społecznej odpowiedzialności wobec osób niepełnosprawnych. Przedmiotem tej części jest więc opis istoty standardów społecznej odpowiedzialności z wbudowanymi treściami dotyczącymi osób niepełnosprawnych jako pełnosprawnych pracowników. Trzecia część zawiera również opis działań podjętych w ramach realizacji strategii upowszechnienia standardów CSR-D. Pierwszy rozdział tej części zawiera opis celów i strategii rozwoju społecznej odpowiedzialności przedsiębiorstw wobec osób niepełnosprawnych. Drugi rozdział podejmuje problematykę standaryzacji społecznej odpowiedzialności przedsiębiorstw wobec osób niepełnosprawnych, zaś w trzecim rozdziale dokonano porównania opracowanych przez autora standardów CSR-D ze wskazówkami Fundacji ONCE w publikacji CSR-D Guide Corporate Social Responsibility and Disability – autor podjął próbę ukazania podobieństw i różnic.
Treści opracowane przez autora w części trzeciej wprowadzają w problematykę opracowanych przez autora standardów CSR-D, wskazując na cel powyższego opracowania, jak i przybliżając treść poszczególnych zapisów. Autor opisał w tej części także działania jakie już podjął w celu upowszechniania treści standardów wśród potencjalnych użytkowników dokumentu.
Standardy CSR-D
Załącznikiem do pracy jest pierwsza wersja polskich standardów CSR-D. Wynik ten wpisuje się w stosowany charakter badań prowadzonych w ramach teorii polityki społecznej..
Podstawowym zadaniem opracowanych standardów CSR-D jest wdrażanie założeń koncepcji CSR-D, która jak zauważyła Fundacja ONCE polega na włączaniu (ogólnej integracji) aspektów niepełnosprawności w różne elementy CSR firmy, uwzględniając tym samym osoby niepełnosprawne jako interesariuszy firmy[7] – także jej pracowników. Standardy te, mają charakter wytycznych, jego zalecenia mogą być stosowane przez firmy wywodzące się z każdego sektora gospodarki – zarówno przedsiębiorstw rynkowych, administracji publicznej jak i organizacji pozarządowych. Podstawowym celem standardów jest wskazanie, jakie działania należy podjąć i wdrożyć, aby zwiększyć poziom zatrudnienia pracowników niepełnosprawnych w firmie i aby pracownicy ci odczuwali satysfakcję z zatrudnienia w firmie i tym samym, by stopień ich identyfikacji z firmą był na wysokim poziomie.
Na treść standardów składają się ogólne wytyczne, standardy wobec interesariuszy wewnętrznych, standardy wobec interesariuszy zewnętrznych, jak też standardy wobec klientów, społeczności lokalnej i samorządu. Dokument ten nie kończy się jednak na opracowaniu wyłącznie standardów CSR-D, bowiem w kolejnych jego częściach omówiono najważniejsze korzyści z ich wdrożenia, jak też wyzwania związane z wdrożeniem standardów CSR-D. Na koniec omówiono natomiast pojęcia, które są kluczowe dla pełnego zrozumienia proponowanych w standardach zaleceń.
Literatura
- Barczyński A., Realny wymiar społecznej odpowiedzialności biznesu w zatrudnianiu osób niepełnosprawnych, maszynopis artykułu otrzymany od autora,
- Boczoń J., Budowanie standardów usług społecznych, w: Partnerstwo w praktyce. System współpracy samorządów lokalnych z organizacjami pozarządowymi, Elbląg 2007,
- Carballeda Pineiro Miquel, CSR-D Guide Corporate Social Responsibility and Disability, http://rsed.fundaciononce.es/en/prologos.html
- Chrostowski A., Jemielniak D., Action research w teorii organizacji i zarządzania, w: „Organizacja i kierowanie” nr 1 (131), 2008.
- Łopato J., Kwestie społeczne a polityka społeczna (przegląd teorii), w: A. Piekara i J. Supińska (red.), Polityka społeczna w okresie przemian, Warszawa 1985,
- Opis projektu „Od kompleksowej diagnozy sytuacji osób niepełnosprawnych w Polsce do nowego modelu polityki społecznej wobec niepełnosprawności”, http://polscyniepelnosprawni.agh.edu.pl/o-projekcie.
[1] Por. J. Łopato, Kwestie społeczne a polityka społeczna (przegląd teorii), w: A. Piekara i J. Supińska (red.), Polityka społeczna w okresie przemian, Warszawa 1985, s. 52
[2] Por. A. Barczyński, Realny wymiar społecznej odpowiedzialności biznesu w zatrudnianiu osób niepełnosprawnych, maszynopis artykułu otrzymany od autora, s. 9-11.
[3] Por. J. Boczoń, Budowanie standardów usług społecznych, w: Partnerstwo w praktyce. System współpracy samorządów lokalnych z organizacjami pozarządowymi, Elbląg 2007, s. 51-55.
[4] Por. Opis projektu „Od kompleksowej diagnozy sytuacji osób niepełnosprawnych w Polsce do nowego modelu polityki społecznej wobec niepełnosprawności”, http://polscyniepelnosprawni.agh.edu.pl/o-projekcie/
[5] Por. A. Barczyński, art. cyt.
[6] Por. A. Chrostowski, D. Jemielniak, Action research w teorii organizacji i zarządzania, w: „Organizacja i kierowanie” nr 1 (131), 2008, s. 45.
[7] Por. Miquel Carballeda Pineiro, CSR-D GUIDE CORPORATE SOCIAL RESPONSIBILITY AND DISABILITY, http://rsed.fundaciononce.es/en/prologos.html
Znamy wyniki Miss Polski na Wózku!
Źródło: Strona internetowa Fundacji Jedyna Taka
Ogłaszamy wyniki Miss Polski na Wózku 2015:
tytuł komplementarny Miss Mediów Integracji – Julita Kuczkowska
Miss Foto – Joanna Krzemieniewska
Miss Popularności – Katarzyna Szot
Miss Publiczności – Katarzyna Kozioł
II Vice Miss – Katarzyna Szot
I Vice Miss – Joanna Krzemieniewska
Miss Polski na Wózku – Katarzyna Kozioł
Wszystkim finalistkom serdecznie dziękujemy za udział w konkursie Miss Polski na Wózku. Gratulujemy naszym przepięknym Miss, a także reszcie dziewczyn!
Organizator Konkursu: Fundacja Jedyna Taka,
Współorganizatorzy konkursu: Urząd Miasto Stołeczne Warszawa oraz Bemowskie Centrum Kultury art.bem, Stołeczna Estrada
Patronat honorowy: Marszałek województwa mazowieckiego Adam Struzik, Rzecznik ds. osób z niepełnosprawnością Jarosław Duda
Partnerzy Fundacji:
QUICKIE, Dobry Projekt, WINDPOLDŹWIG Sp z o.o., Meyra
Patronat medialny:
- Polskie Radio Program 1,
- Superstacja TV,
- Portal Businesswoman & life,
- dlastudenta.pl,
- niepelnosprawni.pl,
- Magazyn “Nasze Sprawy”
Oficjalnymi Partnerami konkursu III Wyborów Miss Polski na Wózku 2015 są:
- Akademia Pedagogiki Specjalnej im. Marii Grzegorzewskiej,
- JWW Inwest S.A.,
- Beetsma,
- SOD-Paweł Janiszewski,
- Trendsetterka.com,
- Europejski Festiwal Filmowy Intergacja Ty i Ja,
- Superoslony.pl,
- Fundacja Akademia Integracji,
- SWISS
- Douglas
- Centrum Odszkodowań DRB
- GTM Mobil
- Orto service-striker
- Integracja
- Kody Mody
- Uzdrowisko Lądek Długopole SA
Darczyńcy:
- Uzdrowisko Nałęczów,
- Willa Juna Gubałówka,
- Agnieszka Jaworska,
- Max Jarnołtówek
- Getzzz
- Carrefour
- Uzdrowisko Świnoujście
- Goldtom
Wsparcie organizacyjne:
- Studio IP,
- Makeup Marzena Bartosz,
- Szymon Siwak (Anapt),
- Agata Spała-AS,
- Salon Metamorfoza Wioletta Ardzińska,
- Dariusz Gajko,
- Fundacja Wyrównać Szanse,
- Nitro lody
- Nobodysperfect
- Zespół taneczny Trans
- Fizjo-spot
- ALLbag
- PUC
- Fryzjer Milena
- Beata Kaczor
- paso a paso
Źródło: Fundacja Jedyna Taka
Gala Finałowa Miss Polski na Wózku 2015
Już 25. lipca o godzinie 20.00 zapraszamy do Amfiteatru Bemowo (Warszawa, ul. Raginisa 1) na Galę Finałową Miss Polski na Wózku 2015!
Wybory Miss Polski na Wózku to przedsięwzięcie organizowane przez Fundację Jedyna Taka mające na celu zmianę wizerunkową kobiet z niepełnosprawnością. Fundacja poprzez swoje działania podkreśla, że każda kobieta, niezależnie od stanu sprawności swojego organizmu, ma prawo czuć się piękna i tak być odbierana przez społeczeństwo. W trakcie Gali Finałowej prezentuje się najpiękniejsza dwunastka, wybrana poprzez głosowanie internautów oraz dwie dzikie karty przyznane przez jury. Powalczą one o tytuł Miss Polski na Wózku, a także I Wicemiss, II Wicemiss, Miss Foto, Miss Popularności oraz Miss Publiczności. W 2013 roku Miss Polski na Wózku została Olga Fijałkowska, w zeszłym roku Julia Torla. Komu przekaże koronę? Dowiemy się już 25. lipca.
W tym roku Galę umili nam występ Artura Chamskiego, piosenkarza i aktora związanego z Teatrem Buffo, Marka Kaliszuka, polskiego aktora teatralnego, musicalowego, filmowego oraz piosenkarza i gwiazdy wieczoru – Donatana i Cleo! Przez całe wydarzenie poprowadzi nas Conrado Moreno.
W tym roku Gala Finałowa będzie transmitowana na żywo na kanale Fundacji na Youtube, po to, by osoby z całego kraju (i świata) mogły się zjednoczyć we wspólnej zabawie i kibicować wybranym finalistkom! Co więcej na tegorocznej Gali Finałowej pojawi się tłumacz migowy. Bo każdy zasługuje na równe traktowanie.
Organizator Konkursu: Fundacja Jedyna Taka
Współorganizatorzy konkursu: Urząd Miasta Stołecznego Warszawy, Bemowskie Centrum Kultury art.bem, Stołeczna Estrada
Patronat honorowy: Pełnomocnik Rządu ds. Osób Niepełnosprawnych – Jarosław Duda,
Marszałek województwa mazowieckiego – Adam Struzik,
Patronat medialny:
- Polskie Radio Program 1
- Superstacja TV
- Portal Businesswoman & life
- pl
- pl
- Magazyn “Nasze Sprawy”
Manifest na rzecz rozwoju kompetencji cyfrowych w Polsce
Europejski rynek cyfrowy logo
Poniższy Manifest podpisali przedstawiciele administracji publicznej, wielu organizacji pozarządowych, środowiska biznesu i edukacji w Polsce.
Manifest to deklaracja niżej podpisanych w promowaniu działań na rzecz rozwoju kompetencji cyfrowych społeczeństwa polskiego.
Manifest na rzecz rozwoju kompetencji cyfrowych w Polsce
My, niżej podpisani, będąc przekonani, iż:
- kompetencje cyfrowe – wiedza, umiejętności i postawy – stanowią warunek rozwoju obywateli, społeczności lokalnych, państwa i gospodarki; ich niezbędny zakres zależy od zróżnicowanych potrzeb, możliwości i celów życiowych;
- aby skutecznie i twórczo korzystać z technologii cyfrowych, w tym z Internetu, trzeba mieć odpowiednią wiedzę, motywację, umiejętności oraz wsparcie; wymaga to także infrastruktury dostępowej oraz oferty przyjaznych usług i treści wysokiej jakości;
- demokratyczne społeczeństwo potrzebuje obywatelek i obywateli o odpowiednich kompetencjach cyfrowych; korzystanie z mediów i technologii jest jednocześnie naszym prawem oraz instrumentem zmian cywilizacyjnych i kulturowych, bez rozwoju których Polska nie znajdzie się w gronie najważniejszych państw Europy i świata;
- kompetencje cyfrowe otwierają nowe perspektywy zaspokajania potrzeb życiowych – umożliwiają pełniejszy rozwój osobisty, a także aktywne uczestnictwo w życiu społecznym i kulturalnym;
- zaawansowane kompetencje cyfrowe sprzyjają twórczości, przedsiębiorczości i innowacyjności; wspomagają budowanie kapitału społecznego, intelektualnego i ekonomicznego;
- rozwój kompetencji cyfrowych służy niwelowaniu różnic społecznych, a ich brak rodzi nowe formy wykluczenia społecznego;
- odpowiednie kompetencje pracowników są niezbędnym warunkiem rozwoju instytucji, firm i organizacji; pozwalają zwiększać efektywność działania, tworzyć nowe formy współpracy, zaangażowania i komunikacji; korzystanie z technologii cyfrowych wspiera potencjał gospodarczy i zwiększa szanse zatrudnienia.
Pragniemy dążyć do tego:
aby Polska była krajem, w którym każdy ma możliwość wykorzystania Internetu oraz innych nowych technologii do polepszania jakości swojego życia i życia najbliższych. Dzięki kompetencjom cyfrowym będzie pełniej rozwijać się w życiu osobistym, społecznym, obywatelskim i zawodowym wnosząc wkład w rozwój nowoczesnej Polski.
Wierzymy, że rozwojowi kompetencji cyfrowych powinny przyświecać następujące zasady:
- Każdy posiada możliwość korzystania z technologii cyfrowych i czerpania korzyści z nimi związanych.
- Każdy ma możliwość posiadania dostępu do Internetu, a bezpłatny dostęp publiczny jest zapewniony przez takie instytucje jak szkoły, biblioteki czy urzędy.
- Szanse nabywania i rozwijania kompetencji cyfrowych są równe dla wszystkich, z uwzględnieniem ich ograniczeń i warunków ekonomicznych.
- Aktywizacja cyfrowa uwzględnia różne formy wykluczenia i zmierza do ich usunięcia. Osoby potrzebujące wsparcia, uzyskują pomoc w rozwoju kompetencji oraz w dostępie do technologii asystujących, likwidujących bariery w korzystaniu.
- Dla części osób korzystanie z Internetu w sposób niebezpośredni, ze wsparciem innych, jest wystarczającą formą aktywności cyfrowej.
- Rozwój kompetencji cyfrowych opiera się na podejściu relacyjnym, wiążąc korzystanie z technologii z konkretnymi korzyściami w różnych sferach życia. Punktem wyjścia do aktywizacji cyfrowej jest więc pokazanie indywidualnych korzyści, jakie przynoszą technologie.
- Nauka kompetencji cyfrowych jest personalizowana tak, by odpowiadała indywidualnym potrzebom i możliwościom. Nie istnieje jeden niezbędny zestaw kompetencji cyfrowych, różne mogą być cele i sposoby korzystania z Internetu.
- Kształcenie kompetencji cyfrowych dzieci i młodzieży, powiązane z edukacją informatyczną i medialną, jest istotnym elementem kształcenia na wszystkich etapach edukacji.
- Rozwój kompetencji cyfrowych odbywa się na każdym etapie życia. Działania podejmowane w ramach edukacji formalnej są uzupełniane przez edukację nieformalną oraz samokształcenie.
- Osoby aktywne zawodowo stale rozwijają swoje kompetencje, tak aby dostosowywać się do rozwoju technologii i zmieniającego się rynku pracy.
- Nabywanie kompetencji cyfrowych dotyczy także świadomego i odpowiedzialnego korzystania z technologii. Kształci umiejętności dbania o swoje bezpieczeństwo, krytycznego odbioru treści, dokonywania świadomych wyborów związanych z korzystaniem z technologii oraz znajomość obowiązujących zasad i przysługujących użytkownikom praw.
- E-usługi (publiczne i komercyjne) są przyjazne, efektywne i zaprojektowane w sposób nakierowany na użytkowników , co gwarantuje ich wykorzystanie. Kluczowe jest tworzenie usług dostępnych dla wszystkich, niezależnie od stopnia sprawności i wieku, a także użytego sprzętu i oprogramowania.
- Rozwój kompetencji cyfrowych jest wspierany dzięki współpracy i wykorzystaniu zasobów administracji publicznej, organizacji pozarządowych oraz biznesu.
Dlatego apelujemy do:
- rządu i samorządów o wypracowanie oraz realizację spójnej koncepcji rozwoju kompetencji cyfrowych, a także o wspieranie działań na rzecz promowania i nabywania umiejętności cyfrowych we wszystkich dziedzinach życia społecznego i gospodarczego
- biznesu i przedsiębiorców o stałe i konsekwentne podnoszenie kompetencji cyfrowych swoich pracowników bez względu na ich wiek oraz zakres obowiązków, z pożytkiem dla wzrostu innowacyjności, konkurencyjności oraz efektywności działania
- instytucji edukacyjnych i naukowo-badawczych o uznanie zdobywania kompetencji cyfrowych za wysoki priorytet oraz o poszukiwanie nowych form nauczania stosownie do możliwości i potrzeb uczących się osób
- współobywateli o uznanie kompetencji cyfrowych za niezbędne w życiu codziennym oraz o dbałość o ich stałe rozwijanie.
Jako sygnatariusze manifestu deklarujemy nasze ustawiczne działanie na rzecz rozwoju kompetencji cyfrowych. Chcemy, aby sformułowane w nim zasady były podstawą do powstania planu działań na rzecz rozwoju kompetencji cyfrowych. W przekonaniu o znaczeniu i celowości niniejszego manifestu składamy swoje podpisy:
Włodzimierz Marciński, Lider Cyfryzacji w Polsce
dr Dominik Batorski, Uniwersytet Warszawski, ICM
prof. Wojciech Cellary, Uniwersytet Ekonomiczny w Poznaniu
dr Katarzyna Chałbińska-Jentkiewicz, Narodowy Instytut Audiowizualny
Marta Czapińska, Ministerstwo Edukacji Narodowej
Jadwiga Czartoryska, Orange Polska
Elżbieta Dydak, Fundacja Rozwoju Społeczeństwa Informacyjnego
Janusz Dygaszewicz, Główny Urząd Statystyczny
dr hab., prof. SWPS Mirek Filiciak, Szkoła Wyższa Psychologii Społecznej
dr Elżbieta Gajek, Instytut Lingwistyki Stosowanej, Uniwersytet Warszawski
Grzegorz Gauden, Instytut Książki
Dorota Górecka, Fundacja Nowoczesna Polska
dr Marek Hołyński, Instytut Maszyn Matematycznych
dr Justyna Jasiewicz, Uniwersytet Warszawski
Rafał Kramza, Fundacja Rozwoju Społeczeństwa Informacyjnego
Ewa Krupa, Fundacja Orange
Tomasz Komorowski, Polski Komitet do spraw UNESCO
Dagmara Krzesińska, UPC Polska
Jarosław Lipszyc, Fundacja Nowoczesna Polska
Mariusz Madejczyk, Podlaski Urząd Wojewódzki
prof. Jan Madey, Uniwersytet Warszawski
dr Tomasz Makowski, Biblioteka Narodowa
Artur Marcinkowski, Fundacja Widzialni
prof. Janusz Morbitzer, Wyższa Szkoła Biznesu w Dąbrowie Górniczej
Ewa Murawska-Najmiec, Krajowa Rada Radiofonii i Telewizji
Tomasz Napiórkowski, Ministerstwo Administracji i Cyfryzacji
prof. Marian Noga, Polskie Towarzystwo Informatyczne
Jerzy Nowak, Polskie Towarzystwo Informatyczne
Alicja Pacewicz, Centrum Edukacji Obywatelskiej
prof. Marlena Plebańska, Akademia Finansów i Biznesu Vistula
Kamil Sijko, Fundacja CoderDojo Polska
prof. Maciej Sysło, UMK w Toruniu, Uniwersytet Wrocławski
dr Alek Tarkowski, Centrum Cyfrowe Projekt Polska
dr Jarosław Tworóg, Krajowa Izba Gospodarcza Elektroniki i Telekomunikacji
Jacek Wojnarowski, Instytut Spraw Publicznych
Dziś Międzynarodowy Dzień Wolontariusza
Międzynarodowy Dzień Wolontariusza (ang. International Volunteer Day, IVD), również Międzynarodowy Dzień Wolontariusza Wspierającego Rozwój Gospodarczy i Społeczny – święto obchodzone corocznie 5 grudnia. Zostało ustanowione przez Zgromadzenie Ogólne ONZ – rezolucją 40/212 z 17 grudnia 1985 roku.
Obchody koordynowane są przez Wolontariuszy ONZ.
Celem obchodów jest uznanie pracy wolontariuszy na całym świecie za ich trud, czas i umiejętności na rzecz rozwoju gospodarczego i społecznego oraz osiągnięcie Milenijnych Celów Rozwoju.
Działalność wolontariuszy obejmuje wspieranie inicjatyw pokojowych, niesienie pomocy humanitarnej i medycznej, monitorowanie przestrzegania praw człowieka oraz usługi doradcze dla sektora prywatnego i publicznego.
W Polsce wolontariat jest mniej powszechny niż na Zachodzie głównie dlatego, że w okresie PRL organizacje pozarządowe nie były dobrze widziane przez komunistyczne władze.
Od lat 90. rozwinięto sieć ośrodków, które pośredniczą między osobami szukającymi pomocy i gotowymi ją ofiarować. Z roku na rok w taką działalność angażuje się coraz więcej Polaków w wieku od 18 do 25 lat. Oprócz zarejestrowanych ochotników, jest też wiele tysięcy osób, które pomagają bezinteresownie, na przykład sąsiadom, czy osobom chorym.
Zapytani o ważne powody udzielenia pomocy, Polacy najczęściej wskazują moralne, religijne i polityczne przekonania – prawie 90 procent oraz satysfakcję z wykonywania takiej pracy – ponad 75 procent. Nieco rzadziej angażują się w wolontariat licząc na to, że w przyszłości ktoś inny pomoże im – ponad 70 procent. Motyw jakim jest odwdzięczenie się za pomoc, którą się samemu otrzymało wcześniej – deklaruje 32 procent badanych.
Źródło: Wikipedia; interia.pl
Dziś Światowy Dzień Osób Niepełnosprawnych
Jest ich w Polsce prawie pięć milionów, większość nie pracuje, opiekę nad nimi sprawuje rodzina. Ale są i tacy, którzy studiują i pracują, przełamują własne bariery. W środę obchodzony jest dzień osób z niepełnosprawnościami.
Światowy Dzień Osób Niepełnosprawnych obchodzony jest od 1992 r. Ustanawiając go, Organizacja Narodów Zjednoczonych chciała zwrócić uwagę na problemy tej grupy społecznej i podkreślić konieczność działań na rzecz ich integracji z resztą społeczeństwa.
Tego dnia wiele miejsc organizuje wydarzenia dla osób z niepełnosprawnościami. W stołecznym Muzeum Narodowym przez cały dzień będą bezpłatne zajęcia, warsztaty, zagadki i dyskusje (jest możliwość dowozu niepełnosprawnych do placówki), w Muzeum Powstania Warszawskiego – trzy projekcje filmowe, dostosowane do możliwości percepcyjnych osób niepełnosprawnych. Warszawskie Muzeum Sportu zaprasza osoby niepełnosprawne oraz ich opiekunów do bezpłatnego zwiedzania, a także m.in. na pokaz szermierki na wózkach.
We wtorek, dzień przed Światowym Dniem Osób Niepełnosprawnych, Fundacja Integracja rozstrzygnęła doroczny konkurs “Człowiek bez barier”, który promuje osoby niepełnosprawne pokonujące bariery i odnoszące sukcesy.
Ostatnie pełne dane dotyczące liczby osób niepełnosprawnych w Polsce pochodzą z Narodowego Spisu Powszechnego 2011. Według nich liczba osób z niepełnosprawnością wynosiła ogółem około 4,7 mln i stanowiła 12,2 proc. ludności kraju. Najczęstszą przyczyną niepełnosprawności były schorzenia narządów ruchu, układu krążenia oraz schorzenia neurologiczne, uszkodzenia i choroby wzroku.
Jak pokazuje informacja rządu o realizacji Karty Praw Osób Niepełnosprawnych w 2013 r., większość osób z niepełnosprawnościami wciąż pozostaje poza rynkiem pracy. W 2013 r. 2 mln 746 tys. osób niepełnosprawnych było biernych zawodowo, 478 tys. pracowało, 96 tys. zarejestrowało się jako bezrobotni. Relatywnie najlepiej przedstawiała się sytuacja osób niepełnosprawnych w stopniu lekkim, w tej grupie poziom aktywności zawodowej wynosił 26,8 proc. W najtrudniejszej sytuacji były osoby niepełnosprawne ze znacznym stopniem niepełnosprawności, których poziom aktywności zawodowej wynosi 4,8 proc., a wskaźnik zatrudnienia 4,1 proc
Według pełnomocnika rządu ds. osób niepełnosprawnych Jarosława Dudy, coraz więcej pracodawców dostrzega, że osoby z niepełnosprawnościami są ważnym podmiotem na rynku pracy i oferuje im zatrudnienie, w czym wspiera ich państwo, dofinansowując te miejsca pracy. Jednocześnie – jak mówił – nadal mało osób z niepełnosprawnością pracuje w administracji publicznej.
Osoby niepełnosprawne są wciąż gorzej wykształcone niż osoby sprawne, choć z informacji rządu wynika, iż w latach 2008–2013 nastąpiła poprawa w zakresie edukacji wśród osób powyżej 16 lat z orzeczoną niepełnosprawnością. Jest wśród nich więcej osób z wykształceniem wyższym (6,1 proc. w 2008 r. i 7,7 proc. w 2013 r.), policealnym i średnim zawodowym (18,4 proc. w 2008 r. do 20,2 proc. w 2013 r.).
Rodzice dzieci z niepełnosprawnością zwracają uwagę, że samorządy nie przekazują wszystkich środków na specjalne potrzeby ich dzieci, domagają się “znaczenia” pieniędzy na edukację dzieci z określonymi schorzeniami; rząd chce uszczelnić system i bardziej kontrolować, czy środki trafiają tam, gdzie powinny.
Źródło:
WYTYCZNE DOTYCZĄCE BIZNESU I PRAW CZŁOWIEKA
Polski Instytut Praw Człowieka i Biznesu, Fundacja im. Friedricha Eberta, a także NSZZ „Solidarność przygotowały polską wersję językową Wytycznych (ONZ) dotyczących biznesu i praw człowieka, która powstała dzięki współpracy powyższych instytucji.
Jak zauważają autorzy publikacji społecznie odpowiedzialny przedsiębiorca to przedsiębiorca przestrzegający prawa, szanujący prawa człowieka oraz zapobiegający i minimalizujący swoje negatywne oddziaływanie na otoczenie. Wytyczne w przystępny sposób wskazują, jakie działania należy podjąć, aby ten cel osiągnąć.
Autorzy publikacji wyrażają nadzieję, że ta inicjatywa wpłynie na popularyzację zagadnienia w niej poruszanego, jak i samych wytycznych wśród polskich przedsiębiorców, administracji publicznej, przedstawicieli świata nauki i społeczeństwa obywatelskiego, a także do lepszego zrozumienia zjawiska oddziaływania biznesu na realizację i przestrzeganie praw człowieka. Autorzy mają też nadzieję na pojawienie się większej liczby dobrych praktyk w tym zakresie.
Treść wytycznych dostępna jest poniżej
Trener pracy – nowa instytucja wsparcia dla niepełnosprawnych na rynku pracy
Osoby niepełnosprawne miałyby większe szanse na zatrudnienie, gdyby w polskim systemie prawnym istniała instytucja trenera pracy – uważa Polska Organizacja Pracodawców Osób Niepełnosprawnych. Trener pomagałby w poszukiwaniu pracy i jej utrzymaniu.
O nowej formie aktywizacji przedstawiciele opowiedzieli na poniedziałkowej konferencji prasowej, w Warszawie. Zaprezentowano na niej wyniki projektu realizowanego przez Państwowy Fundusz Rehabilitacji Osób Niepełnosprawnych, Polskie Forum Osób Niepełnosprawnych, Polską Organizację Pracodawców Osób Niepełnosprawnych i KARE Promoting Inclusion for People with Intellectual Disabilities z Irlandii.
– W polskim systemie prawnym nie ma wpisanej instytucji trenera pracy jako standardu, nie ma narządzi do ich rekrutacji czy szkoleń. W krajach Europy Zachodniej takie wspomaganie zatrudnienia osoby niepełnosprawnej powoduje, że jest ona objęta kompleksową opieką – począwszy od decyzji o podjęciu zatrudnienia po przygotowanie jej profilu zawodowego, szkolenia w pracy i monitorowania, czy pomocy w jej trakcie – wyjaśnił Adam Hadław z Polskiej Organizacji Pracodawców Osób Niepełnosprawnych.
Co robi trener pracy?
Projekt dotyczący trenerów pracy był prowadzony od listopada 2013 roku do lipca 2014 r. na terenie 5 województw (mazowieckie, dolnośląskie, pomorskie, podlaskie, podkarpackie). Zrekrutowano 72 trenerów pracy (byli to m.in. instruktorzy terapii zajęciowej ale i osoby, które do tej pory nie zajmowały się problematyką niepełnosprawności), pozyskano 231 pracodawców, z czego 59 zdecydowało się zatrudnić osoby z niepełnosprawnościami.
Do projektu przyjęto 490 osób z niepełnosprawnościami, m.in. osoby z upośledzeniem umysłowym, chorobami psychicznymi, niesłyszące, niewidome czy głuchoniewidome. Kwalifikowane były nie tylko na podstawie orzeczeń o niepełnosprawności, ale także opinii trenerów – decydowali oni, czy dana osoba potrzebuje pomocy. Potem pomagali jej w podjęciu decyzji o udziale w projekcie, tworzyli profil zawodowy (czyli określali, co dana osoba potrafi, jakie są jej mocne i słabe strony), poszukiwali pracy i wspierali w miejscu zatrudnienia i poza nim. Zadaniem trenerów było też prowadzenie rozmów z pracodawcami, zainteresowanie ich zatrudnieniem konkretnej osoby z niepełnosprawnością.
W rezultacie 53 osoby podjęły zatrudnienie przy wsparciu trenera pracy. Zawierały różne formy umów, w różnym wymiarze czasowym, dopasowanym do indywidualnych potrzeb i możliwości. 11 osób rozpoczęło staże zawodowe finansowane ze środków urzędów pracy. Umowy zostały podpisane na okres 6 miesięcy.
Warto zmienić prawo?
Jak wyjaśnił Hadław, celem programu nie było jednak zatrudnienie osób niepełnosprawnych, ale przygotowanie rekomendacji do wprowadzenia trenera pracy do polskiego systemu prawnego, do systemu wsparcia zatrudnienia osób niepełnosprawnych. – Trener pracy jest dobrym pomysłem. Ale musi to być jedno z wielu narządzi wspierających osoby niepełnosprawne na rynku pracy. Nie może być jedynym, nie może zastąpić choćby dofinansowania do wynagrodzeń dla osób niepełnosprawnych – dodał. Na pytanie, skąd finansować trenerów pracy powiedział, że pojawiały się różne pomysły, np. z Funduszu Pracy albo z PFRON.
P.o. rzecznika prasowego PFRON Robert Jakubowski powiedział ocenił projekt jako dobry i przyznał, że miałby szansę zaistnieć na polskim rynku, ale wymaga zmian w porządku prawnym. Dodał, że ostatecznie będzie o tym decydować Biuro Pełnomocnika Rządu ds. Niepełnosprawnych po zakończeniu programu.
Z danych ministerstwa pracy wynika, że w 2013 roku aktywnych zawodowo było 17,3 proc. osób niepełnosprawnych w wieku 15 lat i więcej; udział osób pracujących wśród osób niepełnosprawnych wynosił 14,4 proc., stopa bezrobocia 16,9 proc.
Dane z systemu dofinansowań i refundacji PFRON wskazywały, że w końcu grudnia 2013 r. zarejestrowanych było łącznie 251,2 tys. osób niepełnosprawnych, w tym 84,4 tys. osób zatrudnionych na otwartym rynku pracy i 166,8 tys. osób pracujących w zakładach pracy chronionej.
W 2013 r. pracodawcy zgłosili do urzędów pracy 59,3 tys. ofert pracy dla osób niepełnosprawnych
Źródło:
Jak wygląda ścieżka zatrudnienia osoby z niepełnosprawnością?
Wielu osobom może się wydawać, że dla osób z niepełnosprawnością znalezienie pracy jest taką samą trudnością jak dla osoby pełnosprawnej.
Nic bardziej mylnego!!!
Osoby z niepełnosprawnością mają zdecydowanie utrudniony dostęp do rynku pracy.
Mają bowiem do pokonania znacznie więcej barier niż osoby w pełni sprawne. Przykładowo dla osoby z niepełnosprawnością słuchu wyzwaniem nie lada będzie nauka komunikowania się, dla osoby poruszającej się na wózku samo przygotowanie się do pracy, wszelkie zabiegi higieniczne i pielęgnacyjne przed wyjściem do pracy zajmują dużo więcej czasu niż osobom pełnosprawnym, które często nie mają świadomości trudności i barier, z którymi mierzą się na co dzień osoby z niepełnosprawnością.
Z poniższego filmu dowiecie się jak wygląda droga do zatrudnienia osoby niepełnosprawnej. Jego bohaterka – Marta Bartold – osoba z niepełnosprawnością narządu słuchu pracująca w Fundacji Aktywizacja – opowiada z jakimi trudnościami i barierami musiała się zmierzyć, by móc zacząć funkcjonować na rynku pracy jako pełnoprawny pracownik.
Położenie społeczno-ekonomiczne niepełnosprawnych w Polsce na tle sytuacji osób niepełnosprawnych w krajach Unii Europejskiej
Źródło artykułu: „Niepełnosprawność – zagadnienia, problemy, rozwiązania”, kwartalnik, nr II/2014 (11)
Barbara Gąciarz
Akademia Górniczo-Hutnicza w Krakowie
Jerzy Bartkowski
Uniwersytet Warszawski
Streszczenie
Opis położenia społecznego osób niepełnosprawnych nie jest wyłącznie rejestracją
statycznego stanu tej kategorii społecznej w różnych wymiarach, ale także określeniem jej pozycji w odniesieniu do reszty społeczeństwa. Jego znaczenie polega przede wszystkim na identyfikacji różnych aspektów społecznego uprzywilejowania lub upośledzenia danej kategorii osób. W przypadku osób niepełnosprawnych ma to bezpośrednie znaczenie dla polityki publicznej, gdyż jej podstawową funkcją powinno być wyrównywanie szans tych osób oraz zapewnianie im standardu życia porównywalnego z ogółem społeczeństwa. W tekście przedstawiamy charakterystykę położenia osób niepełnosprawnych w Polsce na tle sytuacji niepełnosprawnych w krajach „starej” i „nowej” UE, zarówno poprzez opis typowych cech społeczno-demograficznych, określających poziom zamożności i zdolność do zaspokajania potrzeb, jak i charakterystykę cech świadomości społecznej tej kategorii osób, które wyznaczają najważniejsze orientacje społeczne ich działań.
Słowa kluczowe: osoby niepełnosprawne, położenie społeczne, jakość życia, Unia Europejska
Socio-economic position of the disabled in Poland against the situation of persons with disabilities in the European Union
Summary
The description of the social position of persons with disabilities is not only a registration of the static state of this social category in different dimensions, but the determination of its position in relation to the rest of society as well. Its importance lies primarily in identifying various aspects of social privilage or impairement of the given category of individuals. In the case of persons with disabilities it has a direct relevance to public policy, as its primary function should be equal opportunities for these people and providing them with a standard of living comparable to the general public. In the text we present the characteristics of the situation of persons with disabilities in Poland against the situation of persons with disabilities in the countries of the „old” and the „new” EU, both through the description of the typical socio-demographic characteristics defining the level of wealth and the ability to meet the needs, as well as characteristics of the features of social consciousness in this category of individuals that define the most important social orientations of their activities.
Keywords: persons with disabilities, social situation, quality of life, the European Union