zatrudnienie niepełnosprawnych
se.pl: Warto zatrudnić osobę z niepełnosprawnością
Osoby niepełnosprawne to duża grupa potencjalnych pracowników, a ich zatrudnienie niesie ze sobą wymierne korzyści finansowe, społeczne i wizerunkowe. Doświadczenie pokazuje również, że to wydajni i zaangażowani pracownicy.
Osoby z niepełnosprawnością podejmują zatrudnienie w wielu branżach i na różnych stanowiskach. Pracują jako pracownicy biurowi, pracownicy produkcji, obsługi klienta, jako personel średniego szczebla, ale też jako wykwalifikowani specjaliści, eksperci w konkretnej dziedzinie (graficy, analitycy systemów, programiści) Dariusz Gosk, ekspert ds. rynku pracy, koordynator Agencji Zatrudnienia Fundacji Aktywizacja obala najczęstsze mity dotyczące zatrudniania osób z niepełnosprawnością.
Nowa publikacja GUS “Beneficjenci środowiskowej pomocy społecznej w 2016 r.”
Logo Głównego Urzędu Statystycznego
Publikacja „Beneficjenci środowiskowej pomocy społecznej w 2016 r.” nawiązuje w swoim układzie do poprzednich czterech edycji i przedstawia zmiany w wielkości populacji beneficjentów i ich gospodarstw domowych od początku obserwacji tj. od 2008 r. W tych zbiorowościach wyróżniono ubogich beneficjentów i ich gospodarstwa domowe. Charakterystykę tych subpopulacji w 2016 r. zaprezentowano w wielu aspektach (z uwzględnieniem uwarunkowań pomocy społecznej), na tle ogólnej liczby ludności oraz w odniesieniu do ogólnej liczby gospodarstw domowych z wykorzystaniem najnowszej ich prognozy (2016-2050). Zaprezentowano regionalne zróżnicowanie głębokości ubóstwa gospodarstw beneficjentów pomocy społecznej oraz problem trwałości korzystania z tej pomocy. W ostatnim rozdziale przedstawiono wyniki badania z uwzględnieniem świadczenia wychowawczego będącego realizacją rządowego programu „Rodzina 500+”.
Podstawowy wniosek tej publikacji – Liczba osób korzystających z pomocy społecznej świadczonej przez OPS-y spadła w 2016 roku o 9,2 proc. w porównaniu z 2015 rokiem
| Data publikacji: | 28.12.2017 |
| Data modyfikacji: | 04.01.2018 |
| Przekroje: | regiony, województwa, podregiony, wybrane dane wg powiatów i gmin |
Elementy rehabilitacji społecznej osób z niepełnosprawnościami, wspierane przez Państwowy Fundusz Rehabilitacji Osób Niepełnosprawnych
dr Michał Mazur, artykuł ukazał się w październikowym wydaniu miesięcznika “Pracownik socjalny”
Pracownik Socjalny 10.2017 – strona 1
Michał Mazur
W myśl założeń polskiej szkoły rehabilitacji, na przywrócenie na możliwie wysokim poziomie możliwości funkcjonowania osób z niepełnosprawnościami w życiu codziennym, niezbędne prowadzenie jest tzw. rehabilitacji kompleksowej, na którą składa się rehabilitacja zdrowotna, społeczna i zawodowa. Niektóre z elementów każdej z rodzajów rehabilitacji są wspierane finansowo przez Państwowy Fundusz Rehabilitacji Osób Niepełnosprawnych (dalej PFRON). Poniżej zostaną zaprezentowane te z form wsparcia w ramach rehabilitacji, które współfinansowane są przez PFRON.
Dofinansowanie usług tłumacza języka migowego lub tłumacza-przewodnika
Na podstawie § 2 pkt 7 rozporządzenia Ministra Pracy i Polityki Społecznej z dnia 25 czerwca 2002r. w sprawie określenia rodzajów zadań powiatu, które mogą być finansowane ze środków Państwowego Funduszu Rehabilitacji Osób Niepełnosprawnych (Dz. U. z 2015 r., poz. 926) osoby niepełnosprawne, jeżeli jest to uzasadnione potrzebami wynikającymi z niepełnosprawności, mogą uzyskać wsparcie ze środków PFRON w zakresie dostępu do usług tłumacza języka migowego lub tłumacza-przewodnika.
Powyższe wsparcie następuje na pisemny wniosek, złożony we właściwym ze względu na miejsce zamieszkania powiatowym centrum pomocy rodzinie. Do wniosku należy dołączyć kopię orzeczenia lub kopię wypisu z treści orzeczenia o niepełnosprawności, bądź orzeczenia o niezdolności do pracy, które jest traktowane równoważnie do orzeczenia o niepełnosprawności.
Wniosek o dofinansowanie usług tłumaczy rozpatrywany jest niezwłocznie, nie dłużej jednak niż w terminie 7 dni od dnia złożenia kompletnego wniosku.
Wysokość dofinansowania usług tłumacza języka migowego lub tłumacza-przewodnika nie może być wyższa niż 2% przeciętnego wynagrodzenia za godzinę jej świadczenia.
Warto zauważyć, że w obowiązujących przepisach nie określono katalogu sytuacji, w których osoba niepełnosprawna może korzystać z pomocy tłumacza języka migowego, dofinansowanej ze środków PFRON. Rozstrzygnięcie w sprawie sposobu rozpatrzenia wniosku osoby niepełnosprawnej o przyznanie takiego dofinansowania należy do jednostki samorządu terytorialnego, która dysponuje całością dokumentacji, jest dysponentem ww. środków i odpowiada za ich wydatkowanie.
Likwidacja barier funkcjonalnych
Zgodnie z rozporządzeniem Ministra Pracy i Polityki Społecznej w sprawie określenia rodzajów zadań powiatu, które mogą być finansowane ze środków Państwowego Funduszu Rehabilitacji Osób Niepełnosprawnych, ze środków Funduszu może być dofinansowana likwidacja barier architektonicznych, w komunikowaniu się i technicznych w związku z indywidualnymi potrzebami osób niepełnosprawnych.
Realizacja powyższych zadań ma na celu umożliwienie lub w znacznym stopniu ułatwienie osobie niepełnosprawnej wykonywanie podstawowych, codziennych czynności lub kontaktów z otoczeniem.
Pisemny wniosek o dofinansowanie likwidacji wyżej wymienionych barier funkcjonalnych osoba niepełnosprawna składa w powiatowym centrum pomocy rodzinie właściwym dla miejsca zamieszkania.
O dofinansowanie likwidacji barier architektonicznych mogą ubiegać się osoby niepełnosprawne, które mają trudności w poruszaniu się.
O dofinansowanie likwidacji barier w komunikowaniu się i technicznych mogą ubiegać się osoby niepełnosprawne, jeżeli jest to uzasadnione potrzebami wynikającymi z niepełnosprawności.
Dofinansowanie likwidacji barier w komunikowaniu się i technicznych nie przysługuje osobom niepełnosprawnym, które w ciągu trzech lat przed złożeniem wniosku uzyskały odpowiednio na te cele dofinansowanie ze środków Funduszu.
Dofinansowanie ze środków Funduszu nie przysługuje, jeżeli podmiot ubiegający się o dofinansowanie ma zaległości wobec Funduszu lub podmiot ten był, w ciągu trzech lat przed złożeniem wniosku, stroną umowy o dofinansowanie ze środków Funduszu, rozwiązanej z przyczyn leżących po stronie tego podmiotu.
Ponadto dofinansowanie nie może obejmować kosztów realizacji zadania poniesionych przed przyznaniem środków finansowych i zawarciem umowy.
Wysokość dofinansowania likwidacji barier funkcjonalnych wynosi do 95% kosztów przedsięwzięcia, nie więcej jednak niż do wysokości piętnastokrotnego przeciętnego wynagrodzenia.
Przepisy przedmiotowego rozporządzenia nie definiują zakresu żadnej z barier. W związku z powyższym można przyjąć, iż:
- bariery architektoniczne to wszelkie utrudnienia występujące w budynku i w jego najbliższej okolicy, które ze względu na rozwiązania techniczne, konstrukcyjne lub warunki użytkowania uniemożliwiają lub utrudniają swobodę ruchu osobom niepełnosprawnym;
- bariery techniczne to przeszkody wynikające z braku zastosowania odpowiednich do rodzaju niepełnosprawności, przedmiotów lub urządzeń. Likwidacja tej bariery powinna powodować sprawniejsze działanie osoby niepełnosprawnej w społeczeństwie i umożliwić wydajniejsze jej funkcjonowanie;
- bariery w komunikowaniu się to ograniczenia uniemożliwiające lub utrudniające osobie niepełnosprawnej swobodne porozumiewanie się i/lub przekazywanie informacji.
Turnusy rehabilitacyjne
Z turnusów rehabilitacyjnych mogą korzystać wszystkie osoby niepełnosprawne, tj. te, które posiadają ważne orzeczenie:
- o zakwalifikowaniu przez organy orzekające do jednego z trzech stopni niepełnosprawności lub
- o całkowitej lub częściowej niezdolności do pracy na podstawie odrębnych przepisów lub
- o niepełnosprawności, wydane przez ukończeniem 16 roku życia.
Osoba niepełnosprawna ubiegająca się o dofinansowanie ze środków Państwowego Funduszu Rehabilitacji Osób Niepełnosprawnych kosztów uczestnictwa w turnusie rehabilitacyjnym powinna złożyć odpowiedni wniosek o dofinansowanie, kopię orzeczenia o stopniu niepełnosprawności, wniosek lekarza, pod którego opieką znajduje się osoba niepełnosprawna, o skierowanie na turnus rehabilitacyjny. Wniosek o dofinansowanie zawiera oświadczenie o wysokości dochodu w rodzinie oraz liczbę osób we wspólnym gospodarstwie domowym.
Wniosek o dofinansowanie należy złożyć, we właściwym dla miejsca zamieszkania, powiatowym centrum pomocy rodzinie. Jest on rozpatrywany w ciągu 30 dni od daty złożenia kompletnego wniosku . PCPR w terminie 7 dni od dnia rozpatrzenia wniosku powiadamia w formie pisemnej wnioskodawcę o sposobie jego rozpatrzenia. Informuje przy tym o wysokości przyznanego dofinansowania bądź też uzasadnia odmowę jego przyznania. Pierwszeństwo w uzyskaniu dofinansowania mają osoby niepełnosprawne o znacznym lub umiarkowanym stopniu niepełnosprawności, osoby niepełnosprawne w wieku do 16 lat albo w wieku do 24 lat uczące się i niepracujące. Dofinansowanie można otrzymać tylko raz w roku kalendarzowym.
Wysokość dofinansowania waha się od 20% do 30% przeciętnego miesięcznego wynagrodzenia w gospodarce narodowej w poprzednim kwartale. W przypadku uzasadnionym szczególnie trudną sytuacją życiową osoby niepełnosprawnej dofinansowanie dla tej osoby lub dofinansowanie pobytu jej opiekuna na turnusie może zostać podwyższone do wysokości 40% przeciętnego wynagrodzenia. Wysokość dofinansowania zależy więc od stopnia niepełnosprawności, wieku oraz sytuacji życiowej wnioskodawcy.
Osoba niepełnosprawna, która uzyskała dofinansowanie do uczestnictwa w turnusie rehabilitacyjnym, w terminie 30 dni od otrzymania powiadomienia, nie później jednak niż na 21 dni przed dniem rozpoczęcia turnusu informuje PCPR o turnusie, w którym będzie uczestniczyła.
Aby przyznane dofinansowanie zostało przekazane organizatorowi turnusu muszą być spełnione warunki określone w rozporządzeniu w sprawie turnusów rehabilitacyjnych (tekst rozporządzenia), tj. :
- wybrany przez osobę niepełnosprawną ośrodek i organizator muszą posiadać wpis do rejestru wojewody na okres trwania turnusu rehabilitacyjnego,
- wybrany przez osobę niepełnosprawną ośrodek musi być uprawniony do przyjmowania osób niepełnosprawnych z określonymi w orzeczeniu lub wniosku lekarskim dysfunkcjami lub schorzeniami na określony turnus,
- wybrany przez osobę niepełnosprawną organizator musi być uprawniony do organizowania wybranego turnusu dla osób z określonymi w orzeczeniu lub wniosku lekarskim dysfunkcjami lub schorzeniami.
Powiatowe centra pomocy rodzinie zobowiązane są do udzielania osobom zainteresowanym informacji dotyczących ośrodków i organizatorów turnusów, którzy posiadają wpisy do odpowiednich rejestrów. Dzięki temu osoby niepełnosprawne mogą wybrać ofertę odpowiednią do rodzaju niepełnosprawności i zaleceń lekarza.
Aktualne informacje o ośrodkach i organizatorach turnusów rehabilitacyjnych, posiadających wpisy do rejestrów wojewody dostępne na Portalu Informacyjno-Usługowym EMPATIA (http://empatia.mpips.gov.pl/)
Na tej stronie znajduje się centralna baza danych, utworzona z 16 wojewódzkich rejestrów ośrodków i 16 wojewódzkich rejestrów organizatorów. Zawiera ona aktualizowane przez wojewodów informacje o ośrodkach i organizatorach, posiadających wpis do odpowiedniego rejestru wojewody. Na stronie umożliwiono wyszukiwanie ośrodków i organizatorów według zadanych kryteriów (np. rodzaju turnusu, rodzaju dysfunkcji, adresu). Wyszukane pozycje można następnie wydrukować wraz z danymi kontaktowymi.
Przepisy szczegółowo określają warunki, które powinny spełniać ośrodki i organizatorzy ubiegający się odpowiednio o wpis do rejestru ośrodków i rejestru organizatorów turnusów dla osób niepełnosprawnych. Wniosek organizatora należy złożyć do właściwego urzędu wojewódzkiego, natomiast wniosek ośrodka należy złożyć do właściwego terytorialnie urzędu marszałkowskiego, który po zaopiniowaniu przesyła go wojewodzie. Wojewoda prowadzi rejestr ośrodków i rejestr organizatorów turnusów rehabilitacyjnych i dokonuje wpisów do tych rejestrów. Wniosek o wpis do rejestru organizatorów mogą składać osoby fizyczne prowadzące działalność gospodarczą, osoby prawne lub inne jednostki organizacyjne nie posiadające osobowości prawnej, jeżeli przynajmniej od dwóch lat prowadzą działalność na rzecz osób niepełnosprawnych.
Ośrodki ubiegające się o wpis do rejestru wojewody powinny spełniać określone standardy (m. in. baza noclegowa i żywieniowa dla minimum 20 osób, gabinet lekarski lub zabiegowy, odpowiednie zaplecze do realizacji aktywnych form rehabilitacji, infrastruktura przystosowana do określonej grupy osób niepełnosprawnych). Organizatorzy turnusów zobligowani są do realizacji zakładanego programu zajęć indywidualnych, grupowych, zapewnienia odpowiedniej kadry oraz stałej opieki pielęgniarskiej.
Jeżeli podmiot (ośrodek lub organizator) spełnia wymagane warunki, wpis do odpowiedniego rejestru dokonywany jest niezwłocznie. Wnioskodawca otrzymuje od wojewody zawiadomienie o wpisie do rejestru, które powinno zawierać numer tego wpisu. W przypadku odmowy dokonania takiego wpisu wnioskodawca otrzymuje zawiadomienie wraz z uzasadnieniem odmowy.
Organizatorzy turnusów rehabilitacyjnych zobligowani są do corocznego informowania wojewody o zrealizowanych turnusach rehabilitacyjnych, w których uczestniczyły osoby korzystające z dofinansowania ze środków PFRON. Kontrolę ośrodków i organizatorów przeprowadza wojewoda lub powiatowe centrum pomocy rodzinie.
Warsztaty terapii zajęciowej
Warsztat jest wyodrębnioną organizacyjnie i finansowo placówką stwarzającą osobom niepełnosprawnym niezdolnym do podjęcia pracy możliwość rehabilitacji społecznej i zawodowej w zakresie pozyskania lub przywracania umiejętności niezbędnych do podjęcia zatrudnienia. Nie jest to placówka samodzielna, ale stanowi część większej struktury organizacyjnej wyposażonej w osobowość prawną lub posiadającej zdolność do czynności prawnych. Warsztaty mogą być organizowane przez fundacje, stowarzyszenia lub przez inne
Celem warsztatu jest:
- aktywne wspomaganie procesu rehabilitacji zawodowej i społecznej osób niepełnosprawnych,
- stwarzanie osobom niepełnosprawnym niezdolnym do podjęcia pracy możliwości rehabilitacji społecznej i zawodowej w zakresie pozyskania lub przywracania umiejętności niezbędnych do podjęcia zatrudnienia.
Realizacji powyższych celów służy stosowanie technik terapii zajęciowej zmierzających do usamodzielnienia uczestników, poprzez wyposażenie ich w umiejętności wykonywania czynności życia codziennego oraz zaradności osobistej, a także rozwijania psychofizycznych sprawności oraz podstawowych i specjalistycznych umiejętności zawodowych, umożliwiających uczestnictwo w szkoleniu zawodowym albo podjęcie pracy.
Uczestnikami warsztatów mogą być osoby posiadające prawnie potwierdzony status niepełnosprawności, niezdolne do podjęcia pracy. Osoby niepełnosprawne, przyjmowane do warsztatu po 1 stycznia 1998 r., muszą posiadać w swoim orzeczeniu wskazanie do uczestnictwa w terapii zajęciowej. Zgłoszenia osób niepełnosprawnych, które chcą uczestniczyć w warsztacie przyjmuje i zatwierdza jednostka zamierzająca utworzyć warsztat lub jednostka prowadząca warsztat, w uzgodnieniu z powiatowym centrum pomocy rodzinie.
Terapię prowadzoną w warsztacie realizuje się na podstawie indywidualnego programu rehabilitacji uczestnika, który zawiera informacje dotyczące osoby niepełnosprawnej, planowanych działań wobec uczestnika i spodziewanych efektów tych działań.
W warsztacie działa rada programowa, która dokonuje okresowej oraz, nie rzadziej niż co 3 lata, kompleksowej oceny realizacji indywidualnego programu rehabilitacji uczestnika warsztatu i zajmuje stanowisko w kwestii osiągniętych przez niego postępów w rehabilitacji, uzasadniających:
- podjęcie zatrudnienia i kontynuowanie rehabilitacji zawodowej w warunkach pracy chronionej lub na przystosowanym stanowisku pracy,
- potrzebę skierowania osoby niepełnosprawnej do ośrodka wsparcia, ze względu na brak postępów w rehabilitacji i złe rokowania co do możliwości osiągnięcia postępów uzasadniających podjęcie zatrudnienia i kontynuowanie rehabilitacji zawodowej w warunkach pracy chronionej lub na rynku pracy po odbyciu dalszej rehabilitacji w warsztacie,
- przedłużenie uczestnictwa w terapii ze względu na pozytywne rokowania co do przyszłych postępów w rehabilitacji, umożliwiających podjęcie zatrudnienia i kontynuowanie rehabilitacji zawodowej w warunkach pracy chronionej lub na rynku pracy, albo okresowy brak możliwości podjęcia zatrudnienia, albo okresowy brak możliwości skierowania osoby niepełnosprawnej do ośrodka wsparcia.
Koszty utworzenia, działalności i wynikające ze zwiększenia liczby uczestników warsztatu są współfinansowane ze środków PFRON, ze środków samorządu terytorialnego lub z innych źródeł. Zasada współfinansowania oznacza solidarne ponoszenie kosztów tworzenia i działania warsztatów przez jednostki samorządu terytorialnego szczebla powiatowego oraz Państwowy Fundusz Rehabilitacji Osób Niepełnosprawnych. Maksymalne dofinansowanie ze środków Funduszu kosztów działalności warsztatów terapii zajęciowej, w tym wynikających ze zwiększonej liczby uczestników warsztatu, wynosi od 2008 r. 90% tych kosztów.
Maksymalne dofinansowanie ze środków Funduszu tworzenia warsztatu terapii zajęciowej wynosi — 70% tych kosztów.
Jak utworzyć warsztat?
Jednostka zamierzająca utworzyć warsztat składa do właściwego, ze względu na siedzibę warsztatu, powiatowego centrum pomocy rodzinie wniosek o dofinansowanie kosztów utworzenia i działalności warsztatu ze środków PFRON. Do wniosku należy dołączyć projekt utworzenia warsztatu. Projekt zawierać powinien m.in. statut jednostki zamierzającej utworzyć warsztat, zgłoszenie co najmniej 20 kandydatów na uczestników warsztatu, z określeniem stopni i rodzajów ich niepełnosprawności, plan działalności warsztatu określający metody pracy z uczestnikami warsztatu w zakresie rehabilitacji społecznej i zawodowej, zobowiązanie do opracowania indywidualnych programów rehabilitacji uczestników warsztatu, propozycje dotyczące obsady etatowej warsztatu, z wyszczególnieniem liczby stanowisk i wymaganych kwalifikacji pracowników oraz preliminarz kosztów utworzenia warsztatu i preliminarz rocznych kosztów działalności warsztatu.
Wniosek podlega merytorycznej i formalnej ocenie dokonywanej przez zespół utworzony przez starostę w centrum pomocy. W oparciu o ocenę zespołu powiat zawiera z jednostką zamierzającą utworzyć warsztat umowę określającą warunki i wysokość dofinansowania kosztów utworzenia i działalności warsztatu ze środków Funduszu.
Zaopatrzenie w przedmioty ortopedyczne i środki pomocnicze
Dofinansowanie wyrobów medycznych ze środków Państwowego Funduszu Rehabilitacji Osób Niepełnosprawnych następuje poprzez zaopatrzenie w przedmioty ortopedyczne i środki pomocnicze [katalog tych przedmiotów i środków określony został w rozporządzenia Ministra Zdrowia z dnia 6 grudnia 2013 r. w sprawie wykazu wyrobów medycznych wydawanych na zlecenie (Dz. U. poz. 1565)], przy czym realizowane jest ono ze środków Narodowego Funduszu Zdrowia, a środki PFRON mogą być wykorzystane na dofinansowanie dla tych osób niepełnosprawnych, które spełniają określone w § 5 rozporządzenia Ministra Pracy i Polityki Społecznej z dnia 25 czerwca 2002r. w sprawie określenia rodzajów zadań powiatu, które mogą być finansowane ze środków Państwowego Funduszu Rehabilitacji Osób Niepełnosprawnych (Dz. U. z 2015 r., poz. 926) kryterium dochodowe, tj. średni miesięczny dochód tej osoby obliczony zgodnie z rozporządzeniem nie przekracza 65% przeciętnego wynagrodzenia w przypadku osoby samotnej lub 50% – na osobę we wspólnym gospodarstwie domowym.
Zgodnie z wymienionym wyżej rozporządzeniem w sprawie określenia rodzajów zadań powiatu (…), wysokość dofinansowania wynosi:
- do 100% udziału własnego osoby niepełnosprawnej w limicie ceny, jeżeli taki udział jest wymagany przez przepisy,
- do 150% sumy kwoty limitu, o którym mowa powyżej, wyznaczonego przez NFZ oraz wymaganego udziału własnego osoby niepełnosprawnej w zakupie tych przedmiotów i środków, jeżeli cena zakupu jest wyższa niż ustalony limit.
Zgodnie z § 10 ww. rozporządzenia dofinansowanie następuje na pisemny wniosek złożony do powiatowego centrum pomocy rodzinie właściwego dla miejsca zamieszkania osoby niepełnosprawnej.
Do wniosku należy dołączyć kopię orzeczenia lub kopię wypisu z treści orzeczenia o niepełnosprawności, bądź orzeczenia równoważnego, oraz fakturę określającą cenę nabycia z wyodrębnioną kwotą opłacaną w ramach ubezpieczenia zdrowotnego oraz kwotą udziału własnego lub inny dokument potwierdzający zakup, wraz z potwierdzoną za zgodność, przez świadczeniodawcę realizującego zlecenie, kopią zrealizowanego zlecenia na zaopatrzenie w przedmioty ortopedyczne i środki pomocnicze.
Można również wystąpić o dofinansowanie przedstawiając kopię zlecenia na zaopatrzenie w przedmioty ortopedyczne i środki pomocnicze wraz z ofertą określającą cenę nabycia z wyodrębnioną kwotą opłacaną w ramach ubezpieczenia zdrowotnego i kwotą udziału własnego oraz termin realizacji zlecenia od momentu przyjęcia go do realizacji.
Z uwagi na fakt, że rozporządzenie w sprawie określenia rodzajów zadań powiatu (…) nie określa druku wniosku, samorządy same sporządzają takie druki. Dlatego też szczegółowe informacje można uzyskać we właściwym dla miejsca zamieszkania powiatowym centrum pomocy rodzinie.
Szczegółowych informacji o drukach wniosków, jak i okresie rozpatrywania poszczególnych wniosków, a także dostępności środków PFRON na poszczególne zadania z zakresu rehabilitacji społecznej należy szukać we właściwym miejscowo powiatowym centrum pomocy rodzinie.
Od 1 grudnia 2017 do 28 lutego 2018 r. obowiązują nowe limity, do wysokości których można dorobić do renty
Przeciętne wynagrodzenie w trzecim kwartale 2017 r. wyniosło 4255,59 zł – więcej o 34,90 zł niż w kwartale poprzednim.
Renta socjalna
Od 1 grudnia br. graniczna kwota przychodu, która nie wpłynie na zawieszenie renty socjalnej, wynosi 2979 zł brutto (70 proc. przeciętnego miesięcznego wynagrodzenia). W najbliższym kwartale dorobić więc można o 24,50 zł miesięcznie więcej niż w poprzednim okresie.
Renta z tytułu niezdolności do pracy
O 24,50 zł miesięcznie więcej dorobić też można do renty z tytułu niezdolności do pracy. Renta nie zostanie zawieszona, jeśli nie zarobi się więcej niż 2979 zł brutto.
Kiedy renta zostanie zmniejszona?
Jeśli przychód znajdzie się w poniższych przedziałach, renta zostanie zmniejszona lub zawieszona:
- od 2979 zł do 5532,30 zł brutto – zmniejszenie renty,
- powyżej 5532,30 zł brutto – zawieszenie renty.
Powyższe limity dotyczą także pobierających rentę rodzinną.
źródło: http://www.niepelnosprawni.pl
Po raz pierwszy od 1989 roku wzrosło znacząco zainteresowanie zatrudnianiem osób z niepełnosprawnościami
Po raz pierwszy od 1989 roku wzrosło znacząco zainteresowanie zatrudnianiem osób z niepełnosprawnościami. Ale utrudniających to absurdalnych, biurokratycznych barier wciąż jest bardzo dużo. Kolejna jest właśnie procedowana w parlamencie.
Sytuacja na rynku pracy jest tak dramatyczna, że sięgamy po wszystkie rezerwy, także w sektorze osób z niepełnosprawnościami – mówi Kamila Banasik-Bradny z Małopolskiego Związku Pracodawców Lewiatan. Obecnie związek przygotowuje projekt, który ma pomóc jego członkom w zatrudnianiu niepełnosprawnych.
O tym, że pracodawcy coraz częściej dostrzegają ich przydatność, świadczą liczby. W II kwartale 2017 r. współczynnik aktywności zawodowej osób niepełnosprawnych w wieku produkcyjnym – według danych pochodzących z Badania Aktywności Ekonomicznej Ludności-osiągnął wartość dotychczas nienotowaną, wynoszącą aż 29,6 proc! Oznacza to, że od II kwartału 2015 r. współczynnik ten wzrósł aż o 5,1 proc.
Pozytywną zmianę w sytuacji tych osób na rynku pracy potwierdzają również dane z bezrobocia rejestrowanego. Na koniec sierpnia br. liczba niepełnosprawnych bezrobotnych zarejestrowanych w powiatowych urzędach pracy wyniosła 71,5 tys., co oznacza, że od końca grudnia 2015 r. spadła o niemal 25 proc. Oznacza to, że zatrudnienie znalazło około 23,7 tys. osób.
Ale deficyt pracowników nie jest jedynym powodem kierowania zainteresowania pracodawców w stronę osób z niepełnosprawnością. – Prowadzone przez nas od lat kampanie społeczne wreszcie przekonały pracodawców, że są oni dobrymi i wartościowymi pracoumikami – komentuje dyr. Adam Hadław z Polskiej Organizacji Pracodawców Osób Niepełnosprawnych. Równocześnie wskazuje na zagrożenia płynące z procedowanych obecnie zapisów nowelizowanej ustawy o rehabilitacji i zatrudnianiu osób niepełnosprawnych.
Wśród niepełnosprawnych znajduje się wiele osób z wysokimi kwalifikacjami. Dobrze, że pracodawcy wreszcie to dostrzegają, podkreślił Andrzej Sadowski prezydent Centrom im. Adama Smitha
Nowela nakłada na pracodawców wiele bardzo uciążliwych biurokratycznych obowiązków. – Jeśli rząd nie wycofa się z tych propozycji, mogą oni uznać, że zatrudnianie takich pracowników jest zbyt skomplikowane – kwituje Hadław.
Natomiast Izydor Puścizna, prezes Małopolskiego Związku Osób Niepełnosprawnych, nie może zgodzić się z bezsensownymi, w jego ocenie, zasadami szkoleń – organizowanych najczęściej za unijne pieniądze – które przygotowują jego kolegów do pracy i ułatwiają jej otrzymanie. Otóżmogą wnichuczestniczyć tylko te osoby, które nie mają żadnych środków do życia. – Prawie każdy z nas ma rentę. Choć nie wystarcza om naprzeżycie,jej otrzymywanie uniemożliwia uczestnictwo w szkoleniu.
Część z nas pracuje, pozostali chętnie poszliby na kurs, by potem dorobić parę groszy do głodowego świadczenia. Niestety, nielogiczne przepisy na to nie zezwalają – denerwuje się prezes. Członek związku wraz z zasiłkiem pielęgnacyjnym otrzymuje dziś 1200 zł. Kwota ta musi wystarczyć na wszystkie wydatki, w tym około 500 zł na leki, kolejne sumy na rehabilitację itp.
Na absurdy w naszych przepisach wskazuje również Andrzej Sadowski z Centrum im. Adama Smitha.-Niepełnosprawni znakomicie sprawdzają się w telepracy. Tymczasem część z regulujących ją przepisów pochodzi z… PRL – zauważa ekspert.
źródło: www.popon.pl
Obroniono pracę doktorską opisującą możliwości łączenia CSR z problematyką niepełnosprawności
W dniu 11 maja 2016 r. na Uniwersytecie Warszawskim obroniona została praca doktorska pt. “Społeczna odpowiedzialność przedsiębiorstw
a zatrudnienie osób niepełnosprawnych”. Praca, której autorem jest Michał Mazur, została napisana pod kierunkiem prof. UW dr. hab. Ryszarda Szarfenberga.
Tematyka pracy na tle dotychczasowych teorii i badań
Teoria polityki społecznej sytuuje ją jako praktyczną działalność rządów i innych podmiotów, której celem jest rozwiązywanie zdiagnozowanych problemów społecznych[1]. Wśród problemów społecznych, których rozwiązaniem zajmuje się polityka społeczna, jest problem niskiej aktywności zawodowej osób niepełnosprawnych. Dociekania naukowe w tym zakresie mają głównie stosowany charakter – mają służyć rozwiązywaniu danego problemu.
Z punktu widzenia polityki społecznej istotne jest poszukiwanie nowych rozwiązań i narzędzi, które mogą zostać szerzej wykorzystane dla realizacji celów polityki społecznej Według autora pracy, takim nowym narzędziem, w którym tkwi potencjał i które można wykorzystywać w celu zwiększenia poziomu aktywności zawodowej osób niepełnosprawnych, jak też zapewnienia im lepszych warunków zatrudnienia i rozwoju zawodowego jest społeczna odpowiedzialność przedsiębiorstw (CSR). Praktycznym wyrazem wdrażania zasad CSR jest między innymi opracowywanie norm samoregulacji[2].
W polityce społecznej upowszechnia się opinia, że standard, jako kategoria zarządzania jakością, powinien stanowić istotny element regulujący zachowania podmiotów na rynku usług społecznych[3]. Jednocześnie należy zauważyć, że takie standardy rzadko poddawane są badaniom. Standardy CSR-D autor zalicza do kategorii standardów usług społecznych, bowiem działania w zakresie zatrudniania osób niepełnosprawnych i zapewniania im optymalnych warunków pracy i rozwoju zawodowego należy traktować, jako swoisty rodzaj usług społecznych, na rzecz środowiska osób z niepełnosprawnością, podejmowanych przez podmioty polityki społecznej, jakimi są zakłady pracy – pracodawcy osób niepełnosprawnych. Dla autora punktem wyjścia było przyjęcie, już na etapie hipotezy badawczej, że opracowane w ramach przygotowanej rozprawy doktorskiej standardy CSR-D będą elementem samoregulacji, stworzonym w procesie autostandaryzacji, w której uczestniczą przedstawiciele środowiska użytkowników i odbiorców tego narzędzia.
Działania związane z wypełnianiem zaleceń standardów CSR-D mają być działaniami dobrowolnymi, bo całość społecznie odpowiedzialnych inicjatyw podejmowanych przez firmy winna charakteryzować dobrowolność, wynikająca z poczucia odpowiedzialności świadomej. Zatem w przypadku standaryzacji w zakresie CSR-D nie można mówić o typowym dla polityki społecznej nakładaniu obowiązków, na poszczególne podmioty, w ramach wdrażania i realizowania interwencji publicznych. Kluczową zatem w procesie tworzenia powyższych standardów jest dobrowolna “autostandaryzacja”, w której nie mamy do czynienia z wykorzystywaniem twardych narzędzi i egzekwowaniem stosowania zapisów standardów.
Zasadniczym celem pracy jest ukazanie związku koncepcji i praktyki społecznej odpowiedzialności biznesu (przedsiębiorstw) z kwestią aktywizacji zawodowej i innych działań na rzecz środowiska osób niepełnosprawnych oraz wskazanie, że społeczna odpowiedzialność biznesu nakierowana na działania na rzecz osób z niepełnosprawnością (CSR-D), w szczególności na ich aktywizację, stanowi uzupełnienie interwencji publicznych podejmowanych przez państwo w ramach systemu polityki społecznej.
Dokonując analizy dostępnej literatury w zakresie włączania problematyki niepełnosprawności do teorii i praktyki CSR, autor odnalazł tylko kilkanaście artykułów anglojęzycznych. Wśród nich najistotniejszym była publikacja hiszpańskiej Fundacji ONCE “CSR-D GUIDE CORPORATE SOCIAL RESPONSIBILITY AND DISABILITY”. Stanowi ona przewodnik, jak włączać osoby niepełnosprawne do strategii CSR firm. Pozycja ta stanowiła dla autora ważną inspirację, dlatego też w ostatniej części pracy autor dokonuje porównania opracowanych standardów z ową pozycją. Przegląd dostępnej literatury anglojęzycznej w przedmiocie pracy został dokonany w pierwszej części pracy doktorskiej.
Na gruncie literatury polskojęzycznej w ostatnich latach zaczęło pojawiać się więcej publikacji, które opisywałyby możliwości włączania zagadnień niepełnosprawności w strategie CSR. Instytucje naukowe, przy wykorzystaniu finansowania zewnętrznego również podejmują temat aktywizacji zawodowej osób niepełnosprawnych i poszukiwania nowych rozwiązań w ramach systemu polityki społecznej – wskazując także na CSR[4]. Na zwiększające się zainteresowanie możliwością włączania niepełnosprawności do praktyki CSR i co za tym idzie, dostępnością literatury, ma wpływ zwiększająca się wiedza zarówno przedsiębiorców, jak i studentów w zakresie CSR, jak i coraz większa popularność inicjatyw CSR – m.in. dotacje na wdrażanie CSR w przedsiębiorstwach, czy też programy takie jak Karta Różnorodności. Nie można nie wspomnieć również o głosach krytycznych, które traktują CSR wobec osób niepełnosprawnych jako zabieg socjotechniczny[5]. Reprezentantem takiego podejścia jest A. Barczyński z Politechniki Częstochowskiej. W części trzeciej autor podejmuje polemikę z niektórymi tezami sformułowanymi przez tego badacza.
Teza centralna i hipotezy badawcze
Centralna teza została sformułowana następująco: „społeczna odpowiedzialność przedsiębiorstw jest potencjalnie ważnym czynnikiem poprawy sytuacji osób niepełnosprawnych na polskim rynku pracy”. Tak sformułowana teza może wywołać dyskusję, ponieważ możemy napotkać na krytykę wskazującą, że CSR nie ma żadnego znaczenia dla sytuacji na rynku pracy, a tym bardziej go nie będzie miał w przypadku osób niepełnosprawnych, gdzie mamy do czynienia z rozległymi regulacjami i względnie dużymi środkami publicznymi na aktywizację zawodową (tzn. jest mało przestrzeni dla CSR-D). Zadaniem, jakie postawił sobie autor pracy jest wykazanie, wbrew tej krytyce, że w społecznej odpowiedzialności przedsiębiorstw tkwi potencjał, który przy zapewnieniu odpowiednich warunków zostanie uwolniony.
W kontekście tak sformułowanej tezy postawione zostały następujące pytania badawcze:
- jakie cechy ma wpływ społecznej odpowiedzialności przedsiębiorstw na tle innych czynników wpływających na zachowania firm wobec ON w skali makro i mikro?
- jeżeli obecnie wpływ społecznej odpowiedzialności przedsiębiorstw na sytuację zawodową ON w skali makro i mikro jest niewielki, co należy zrobić, aby osiągnął on swój optymalny poziom?
- jakie cechy powinny posiadać i jakie zapisy zawierać standardy CSR-D?
Do tak postawionych pytań badawczych sformułowano następujące hipotezy:
Ad. 1. Hipoteza 1: w skali makro liczba oraz wielkość firm mających CSR jest tak niewielka, że ich znaczenie dla sytuacji zawodowej ON na polskim rynku pracy jest obecnie marginalne; w skali mikro, gdy firma ma CSR, w którym uwzględnia się ON wpływ ten jest również marginalny.
Ad 2. Hipoteza 2: optymalny poziom wpływu CSR-D na sytuację zawodową jest wyższy niż obecny, aby zwiększyć ten wpływ do pożądanego poziomu należy doprowadzić do większej samoregulacji w postaci standaryzacji, w której będą brały udział środowiska ze wszystkich sektorów, zainteresowane poprawą sytuacji ON na rynku pracy.
Zastosowane metody badawcze
W celu weryfikacji hipotez i odpowiedzi na postawione pytania badawcze autor stworzył strategię badawczą, na którą złożyły się badania niereaktywne polegające na analizie treści raportów odpowiedzialności społecznej przygotowywanych corocznie przez Forum Odpowiedzialnego Biznesu. Do udowodnienia postawionych hipotez niezbędne było przeprowadzenie badań ilościowych i jakościowych. Zasadniczym celem badań ilościowych było ukazanie faktycznej efektywności działań społecznie odpowiedzialnych opisywanych w raportach CSR, w aktywizacji zawodowej osób niepełnosprawnych – jak często liderzy rankingów firm społecznie odpowiedzialnych wpisują w swoje programy CSR konkretne działania dotyczące osób z niepełnosprawnością i jak te działania przekładają się na faktyczne zatrudnianie osób z dysfunkcjami.
Celem analiz jakościowych w tym zakresie było natomiast zbadanie oddziaływania realizowanych strategii CSR na położenie pracowników z ograniczeniami sprawności oraz określenie standardów CSR przyjaznych osobom nie w pełni sprawnym. Badania jakościowe miały postać studium przypadku oraz pogłębionych wywiadów jakościowych. Przeprowadzone badania pozwoliły na określenie wstępnego kształtu standardów CSR-D, które zostały zweryfikowane dwukrotnie przez ekspertów w ramach pogłębionych wywiadów jakościowych.
Wywiady jakościowe z przedstawicielami organizacji pozarządowych działających na rzecz osób niepełnosprawnych służyły przede wszystkim do weryfikacji zapisów standardów CSR-D sformułowanych na podstawie wcześniejszych badań.
Ważnym elementem procesu badawczego było wykorzystywanie metody badania poprzez działanie (action research[6]). Metoda badania poprzez działanie miała zastosowanie przede wszystkim na ostatnim etapie procesu badawczego. Przy jej wykorzystaniu określono, iż nowym rozwiązaniem, które będzie mogło uzupełniać interwencje publiczne w zakresie odpowiedzi na problem społeczny niskiej aktywności zawodowej niepełnosprawnych, będzie włączenie problematyki niepełnosprawności do teorii społecznej odpowiedzialności przedsiębiorstw i stworzenie narzędzia jakim są standardy CSR-D. Dzięki tej metodzie możliwe stało się określenie początkowego kształtu standardów CSR-D a następnie ich weryfikacja.
Wnioski z badań i praktyczne zastosowania
Zrealizowane badania pozwoliły na potwierdzenie postawionej w pracy tezy, mówiącej, o potencjale społecznej odpowiedzialności przedsiębiorstw jako czynnika poprawy sytuacji osób niepełnosprawnych na polskim rynku pracy. Badania potwierdziły ponadto sformułowane na wstępie hipotezy.
Analiza treści, a następnie studia przypadków stały się podstawą – punktem wyjścia do stworzenia projektu standardów CSR-D. Kolejnym krokiem było zaplanowanie i przeprowadzenie wywiadów eksperckich mających na celu weryfikację treści standardów CSR-D. Na skutek analizy materiału badawczego opracowano w pierwszej kolejności zarys standardów – strukturę dokumentu. Następnym krokiem było wypełnianie poszczególnych punktów standardów stosowną treścią zaleceń. Następnie autor podjął działania dotyczące dokonania wyjaśnień poszczególnych zaleceń wskazanych w projekcie standardów.
Dla większej szansy uzyskania informacji zwrotnej od różnych grup interesariuszy i ekspertów zajmujących się CSR i kwestią aktywizacji osób niepełnosprawnych, ostateczny zestaw standardów CSR-D z ich opisem, czyli rozwinięciem jak rozumieć konkretny standard, został udostępniony określonej grupie odbiorców do ostatecznych konsultacji w ramach których możliwe jeszcze było zgłaszanie uwag do opracowania.
Opracowane w procesie autostandaryzacji, w którym uczestniczyli reprezentanci środowiska osób niepełnosprawnych, standardy są wynikiem analizy całości materiału badawczego. Wartością dodaną pracy, jest zatem opracowanie, zgodnie z przyjętymi założeniami, standardów „Niepełnosprawność i Społeczna Odpowiedzialność Przedsiębiorstw – CSR-D – czyli CSR-u przyjaznego osobom niepełnosprawnym z punktu widzenia ich aktywizacji zawodowej, który może stanowić uzupełnienie interwencji publicznych, odpowiadających na problem niskiej aktywności zawodowej osób niepełnosprawnych. Opracowane standardy mogą okazać się przydatne wszystkim przedsiębiorstwom, bez względu na sektor rynku, które chcą w swoje społecznie odpowiedzialne działania włączać osoby z niepełnosprawnością w różnych obszarach funkcjonowania firmy.
Podkreślić należy, że ostatnia faza procesu standaryzacji – monitoring, kontrola i weryfikacja standardów – wykracza poza zakres opisywanej pracy, jednakże autor deklaruje podejmowanie kroków mających na celu jej kontynuowanie.
Konstrukcja pracy
Praca składa się z 3 części. W pierwszej – erudycyjnej – opisano teorie powiązań koncepcji społecznej odpowiedzialności z problematyką aktywizacji zawodowej osób nie w pełni sprawnych. Część ta składa się z pięciu rozdziałów. Pierwszy rozdział autor poświęcił opisowi niedostatecznego zatrudnienia osób niepełnosprawnych jako problemu społecznego, którym zajmuje się polityka społeczna. Autor zawarł tu rozważania nt problemu społecznego niskiej aktywności zawodowej osób niepełnosprawnych, roli polityki społecznej w rozwiązywaniu problemów społecznych, a także omówienie pojęcia “niepełnosprawność”. W rozdziale tym omówione zostały również dane statystyczne wskazujące na istotność problemu niedostatecznego zatrudnienia niepełnosprawnych – opisano strukturę populacji osób niepełnosprawnych, jak i dane pokazujące stopień aktywności i bierności zawodowej osób niepełnosprawnych. W drugim rozdziale ukazano osobę niepełnosprawną jako adresata społecznej odpowiedzialności przedsiębiorstwa, w trzecim natomiast autor opisuje potencjał prozatrudnieniowy CSR wobec osób niepełnosprawnych. Opisano tu m.in. obszary oddziaływań CSR nakierowanego na aktywizację zawodową osób niepełnosprawnych. W rozdziale czwartym opisano perspektywy standaryzacji CSR wobec osób niepełnosprawnych, natomiast ostatni – piąty rozdział pierwszej części poświęcony jest opisowi czynników i barier rozwoju CSR wobec osób z niepełnosprawnością.
Dzięki obszernej podbudowie teoretycznej pracy, zawartej w części pierwszej, autor uzyskał bogaty opis problematyki niepełnosprawności, stanu aktywności zawodowej osób niepełnosprawnych, jak i dotychczasowych prób włączania niepełnosprawności do teorii i praktyki CSR. W części tej autor uzasadnił także, że niską aktywność zawodową osób niepełnosprawnych należy zaliczyć do problemów społecznych, którymi winna zajmować się polityka społeczna, szukając nowych sposobów rozwiązania tego problemu.
Druga część pokazuje za pomocą dostępnych wyników badań, a także dzięki własnym badaniom autora, jak w praktyce wygląda kwestia powiązań idei społecznej odpowiedzialności z zagadnieniami dotyczącymi aktywizacji zawodowej osób z dysfunkcjami. Zostaje tu opisana szczegółowo metodologia prowadzonych badań, jak i wpływ CSR-D na zatrudnianie osób niepełnosprawnych – jak wygląda to w praktyce. W pierwszym rozdziale tej części zaprezentowana została metodologia prowadzonych badań, w drugiej opisano wpływ CSR uwzględniającego niepełnosprawnych, na ich zatrudnienie, natomiast w trzecim, na podstawie zrealizowanych badań opisany został proces zatrudnienia osób niepełnosprawnych w firmach zarządzanych zgodnie z CSR.
Analiza wyników przeprowadzonych badań zawarta w części drugiej stanowiła dla autora punkt wyjścia do prac na opracowaniem autorskich standardów CSR-D. Treść poszczególnych zapisów standardów nawiązuje do dobrych praktyk realizowanych przez pracodawców osób niepełnosprawnych, opisanych w tej części pracy.
W trzeciej części przybliżona została kwestia perspektyw rozwoju społecznej odpowiedzialności przedsiębiorstw uwzględniającej osoby niepełnosprawne. W części tej szeroko opisywana jest możliwość standaryzacji społecznej odpowiedzialności wobec osób niepełnosprawnych. Przedmiotem tej części jest więc opis istoty standardów społecznej odpowiedzialności z wbudowanymi treściami dotyczącymi osób niepełnosprawnych jako pełnosprawnych pracowników. Trzecia część zawiera również opis działań podjętych w ramach realizacji strategii upowszechnienia standardów CSR-D. Pierwszy rozdział tej części zawiera opis celów i strategii rozwoju społecznej odpowiedzialności przedsiębiorstw wobec osób niepełnosprawnych. Drugi rozdział podejmuje problematykę standaryzacji społecznej odpowiedzialności przedsiębiorstw wobec osób niepełnosprawnych, zaś w trzecim rozdziale dokonano porównania opracowanych przez autora standardów CSR-D ze wskazówkami Fundacji ONCE w publikacji CSR-D Guide Corporate Social Responsibility and Disability – autor podjął próbę ukazania podobieństw i różnic.
Treści opracowane przez autora w części trzeciej wprowadzają w problematykę opracowanych przez autora standardów CSR-D, wskazując na cel powyższego opracowania, jak i przybliżając treść poszczególnych zapisów. Autor opisał w tej części także działania jakie już podjął w celu upowszechniania treści standardów wśród potencjalnych użytkowników dokumentu.
Standardy CSR-D
Załącznikiem do pracy jest pierwsza wersja polskich standardów CSR-D. Wynik ten wpisuje się w stosowany charakter badań prowadzonych w ramach teorii polityki społecznej..
Podstawowym zadaniem opracowanych standardów CSR-D jest wdrażanie założeń koncepcji CSR-D, która jak zauważyła Fundacja ONCE polega na włączaniu (ogólnej integracji) aspektów niepełnosprawności w różne elementy CSR firmy, uwzględniając tym samym osoby niepełnosprawne jako interesariuszy firmy[7] – także jej pracowników. Standardy te, mają charakter wytycznych, jego zalecenia mogą być stosowane przez firmy wywodzące się z każdego sektora gospodarki – zarówno przedsiębiorstw rynkowych, administracji publicznej jak i organizacji pozarządowych. Podstawowym celem standardów jest wskazanie, jakie działania należy podjąć i wdrożyć, aby zwiększyć poziom zatrudnienia pracowników niepełnosprawnych w firmie i aby pracownicy ci odczuwali satysfakcję z zatrudnienia w firmie i tym samym, by stopień ich identyfikacji z firmą był na wysokim poziomie.
Na treść standardów składają się ogólne wytyczne, standardy wobec interesariuszy wewnętrznych, standardy wobec interesariuszy zewnętrznych, jak też standardy wobec klientów, społeczności lokalnej i samorządu. Dokument ten nie kończy się jednak na opracowaniu wyłącznie standardów CSR-D, bowiem w kolejnych jego częściach omówiono najważniejsze korzyści z ich wdrożenia, jak też wyzwania związane z wdrożeniem standardów CSR-D. Na koniec omówiono natomiast pojęcia, które są kluczowe dla pełnego zrozumienia proponowanych w standardach zaleceń.
Literatura
- Barczyński A., Realny wymiar społecznej odpowiedzialności biznesu w zatrudnianiu osób niepełnosprawnych, maszynopis artykułu otrzymany od autora,
- Boczoń J., Budowanie standardów usług społecznych, w: Partnerstwo w praktyce. System współpracy samorządów lokalnych z organizacjami pozarządowymi, Elbląg 2007,
- Carballeda Pineiro Miquel, CSR-D Guide Corporate Social Responsibility and Disability, http://rsed.fundaciononce.es/en/prologos.html
- Chrostowski A., Jemielniak D., Action research w teorii organizacji i zarządzania, w: „Organizacja i kierowanie” nr 1 (131), 2008.
- Łopato J., Kwestie społeczne a polityka społeczna (przegląd teorii), w: A. Piekara i J. Supińska (red.), Polityka społeczna w okresie przemian, Warszawa 1985,
- Opis projektu „Od kompleksowej diagnozy sytuacji osób niepełnosprawnych w Polsce do nowego modelu polityki społecznej wobec niepełnosprawności”, http://polscyniepelnosprawni.agh.edu.pl/o-projekcie.
[1] Por. J. Łopato, Kwestie społeczne a polityka społeczna (przegląd teorii), w: A. Piekara i J. Supińska (red.), Polityka społeczna w okresie przemian, Warszawa 1985, s. 52
[2] Por. A. Barczyński, Realny wymiar społecznej odpowiedzialności biznesu w zatrudnianiu osób niepełnosprawnych, maszynopis artykułu otrzymany od autora, s. 9-11.
[3] Por. J. Boczoń, Budowanie standardów usług społecznych, w: Partnerstwo w praktyce. System współpracy samorządów lokalnych z organizacjami pozarządowymi, Elbląg 2007, s. 51-55.
[4] Por. Opis projektu „Od kompleksowej diagnozy sytuacji osób niepełnosprawnych w Polsce do nowego modelu polityki społecznej wobec niepełnosprawności”, http://polscyniepelnosprawni.agh.edu.pl/o-projekcie/
[5] Por. A. Barczyński, art. cyt.
[6] Por. A. Chrostowski, D. Jemielniak, Action research w teorii organizacji i zarządzania, w: „Organizacja i kierowanie” nr 1 (131), 2008, s. 45.
[7] Por. Miquel Carballeda Pineiro, CSR-D GUIDE CORPORATE SOCIAL RESPONSIBILITY AND DISABILITY, http://rsed.fundaciononce.es/en/prologos.html
Społecznie odpowiedzialne zlecanie zadań publicznych czyli kompleksowe podejście uwzględniające aspekty społeczne
Druga z ostatnio opublikowanych pozycji FISE w zakresie społecznie odpowiedzialnych zamówień publicznych to: “Społecznie odpowiedzialne zlecanie zadań publicznych czyli kompleksowe podejście uwzględniające aspekty społeczne” autorstwa Tomasza Schimanka.
Realizacja zadań publicznych na różne sposoby i w różnych formach zlecana jest podmiotom niepublicznym. Przy takim zlecaniu, zgodnie z prawem, można uwzględniać dodatkowe aspekty społeczne, na przykład wymagać zatrudnienia przy realizacji zadania osób mających utrudniony dostęp do rynku pracy. Można także zlecać zadania wykonawcom realizującym cele istotne społecznie i w ten sposób przyczyniać się do ich osiągania. Wśród tego rodzaju wykonawców znajdują się podmioty ekonomii społecznej, których działalność służy integracji społecznej i zawodowej osób wykluczonych społecznie lub dostarczaniu istotnych dla obywateli usług społecznych.
W podręczniku omówione są różne możliwości uwzględnienia dodatkowych korzyści społecznych przy zlecaniu zadań, ze szczególnym uwzględnieniem kwestii prawnych. Autor zwraca też uwagę, by zamawiający w sposób przemyślany i kompleksowy podchodzili do kwestii społecznych przy zlecaniu zadań czyli w praktyce stosowali podejście nazwane społecznie odpowiedzialnym zlecaniem zadań publicznych.
Cała publikacja dostępna jest TUTAJ
źródło: http://www.ekonomiaspoleczna.pl/x/1351398
Społecznie odpowiedzialne zakupy i zamówienia publiczne jako narzędzie pozytywnej zmiany – przykłady zagraniczne
Na portalu ekonomiaspoleczna.pl opublikowane dwie ciewawe publikacje odnoszące się do coraz bardziej popularnego zagadnienia społecznie odpowiedzialnych zamówień publicznych. Pierwszą z nich jest pozycja: Społecznie odpowiedzialne zakupy i zamówienia publiczne jako narzędzie pozytywnej zmiany – przykłady zagraniczne autorstwa Krzysztofa Cibora.
Publikacja zawiera opis siedmiu zagranicznych dobrych praktyk współpracy administracji publicznej różnych szczebli z przedsiębiorstwami społecznymi przy realizacji usług społecznych z wykorzystaniem narzędzi odpowiedzialnych zamówień publicznych. Przedstawione zostały zarówno konkretne narzędzia, jak i przykłady zaawansowanych horyzontalnych strategii. Przykłady te są również odpowiedzią na różne problemy i dotyczą poszczególnych etapów zintegrowanej strategii polityki zakupowej – od diagnozy problemów i planowania przez budowę sieci powiązań po monitoring i upowszechnianie wiedzy.
Z publikacją tą możecie zapoznać się TUTAJ
źródło: http://www.ekonomiaspoleczna.pl/x/1351398
HP coraz bardziej otwiera się na niepełnosprawnych pracowników
HP Global Business Center realizuje specjalny program związany z zatrudnianiem osób z niepełnosprawnościami. Projekt o nazwie Dive.In, prowadzony w kilku centrach usług HP na całym świecie, ma na celu pogłębianie kultury otwartości i zatrudnianie osób z niepełnosprawnościami na stanowiskach oferowanych wszystkim kandydatom.
Poszczególne centra usług HP zaangażowane w projekt realizują go niezależnie uwzględniając specyfikę lokalnego rynku pracy, kulturę oraz obowiązujący porządek prawny. We Wrocławiu wdrożyło go HP Global Business Services, które skupiło swoje działania na osobach niedowidzących, niewidomych, niedosłyszących i głuchoniemych. Jednostki w innych krajach zajęły się osobami niepełnosprawnymi ruchowo. Poszczególne zespoły stale dzielą się swoimi doświadczeniami i sukcesami z pozostałymi centrami zaangażowanymi w program. Dzięki temu w biurach firmy wdrażane są rozwiązania, które sprawdziły się w innych krajach i wpłynęły na skuteczne profilowanie stanowisk pracy zajmowanych przez osoby z niepełnosprawnościami, a tym samym przyczyniły się do głębszej realizacji kultury różnorodności.
Do projektu Dive.In przystąpiliśmy, by poprzez wspólne wypracowywanie rozwiązań i dzielenie się doświadczeniami, w pełni otworzyć się na wszystkie typy niepełnosprawności i umożliwić osobom z pewnymi ograniczeniami pracę na stanowiskach oferowanych wszystkim kandydatom. Osoby takie bardzo często są niesłusznie postrzegane, jako nie w pełni wartościowi pracownicy. Doszliśmy zatem do wniosku, że poprzez edukację zatrudnionych, wypracowanie odpowiednich rozwiązań i wykorzystanie nowoczesnych technologii, tak bliskich naszej firmie, jesteśmy w stanie dokonać zmiany kulturowej związanej z postrzeganiem osób z niepełnosprawnościami i zaoferować im pracę, na którą w pełni zasługują – powiedziała Agnieszka Orłowska, Prezes HP Global Business Center.
Krok za krokiem
Realizacja projektu we wrocławskim centrum HP rozpoczęła się w 2014 roku wraz z zatrudnieniem osoby niewidomej, która od początku nie tylko spełniała wszystkie wymagania, jakie są stawiane w pełni sprawnym kandydatom, ale również bardzo dobrze radziła sobie z codziennymi obowiązkami wykonywanymi na objętym przez nią stanowisku pracy. Przełożeni świadomi ograniczeń tego konkretnego pracownika chcieli dostosować dla niego miejsce pracy. Okazało się, że poza drobnymi udogodnieniami – potrzebne było zastosowanie programu do konwertowania pisma na dźwięk oraz przygotowanie miejsca dla psa „przewodnika”, do pełnej i swobodnej pracy nie są konieczne żadne dodatkowe zmiany. Obecność w HP osoby z niepełnosprawnością, która tak szybko zaaklimatyzowała się w firmowej rzeczywistości sprawiła, że kadra zarządzająca podjęła decyzję o głębszym zaangażowaniu się w zatrudnianie osób o podobnych problemach zdrowotnych.
Od początku realizacji projektu wiedzieliśmy, iż głównym aspektem naszych działań będzie edukacja pracowników, a szczególnie kadry menedżerskiej. Nie chcieliśmy tworzyć nowej rzeczywistości, a jedynie pomóc zarówno zatrudnianym osobom niepełnosprawnym jak i pozostałym pracownikom w zaistnieniu i wspólnym, oraz sprawnym funkcjonowaniu w już istniejących firmowych realiach. We wszystkich realizowanych działaniach przyświecała nam jedna myśl – nikt z nas nie jest w pełni sprawny przez całe życie. W ten sposób staliśmy się w pewnym sensie organizacją uczącą się, która nie tylko rozpoczęła szereg działań wewnętrznych, takich jak identyfikacja stanowisk pracy, spotkania z poszczególnymi grupami pracowników, promocja projektu na spotkaniach zespołów, wymiana dobrych praktyk z innymi jednostkami, ale także nawiązaliśmy szerszą współpracę z organizacjami non profit działającym na rzecz osób niepełnosprawnych – dodała Agnieszka Orłowska.
NGO na rzecz różnorodności
Ogromnego wsparcia w realizacji projektu Dive.In we wrocławskim biurze HP udzieliły organizacje pozarządowe, które przekazały koordynatorom programu szereg wskazówek niezbędnych do jego prowadzenia. Poza stałą motywacją, pracownicy firmy mogli liczyć również, na praktyczne rady i ułatwiony dostęp do wiedzy i doświadczeń czy udział przedstawicieli NGO w spotkaniach i szkoleniach prowadzonych dla zatrudnionych. Stowarzyszenia i fundacje, a także firmy realizujące projekty społeczne, stały się również swego rodzaju łącznikiem między organizacją, a osobami niepełnosprawnymi zainteresowanymi podjęciem zatrudnienia. W ten sposób powstała baza kandydatów, którzy mogą podjąć pracę na określonych stanowiskach, w zależności od aktualnego zapotrzebowania organizacji.
Dzięki współpracy z przedstawicielami organizacji pozarządowych pozyskaliśmy wiedzę, którą da się zdobyć jedynie w praktyce. To dzięki nim wiemy między innymi, że osoby głuche i niedosłyszące charakteryzuje ogromna dokładność, dlatego warto powierzać im zadania związane z wprowadzeniem danych, a osoby niedowidzące powinny wykonywać jak najmniej obowiązków związanych z prowadzeniem dokumentacji papierowej. Nasza współpraca zaowocowała również realizacją wydarzeń dodatkowych takich jak: możliwość wymiany doświadczeń z innymi firmami podczas oficjalnych wydarzeń czy organizacją spotkań w naszym centrum dla młodych osób niepełnosprawnych, które dopiero się uczą i jeszcze mogą zmienić profil zdobywanej wiedzy tak, by w przyszłości podjąć pracę w outsourcingu – powiedziała Agnieszka Orłowska.
W ramach projektu Dive.In HP Global Business Center nawiązało współpracę z kilkoma fundacjami i stowarzyszeniami, do których należą między innymi: Centrum badawczo- szkoleniowe Dobre Kadry, Fundacja Aktywizacja, Fundacja Promyk Słońca, Fundacja Szansa dla Niewidomych, Fundacja Cultura Mentis.
Cieszymy się, że mogliśmy podjąć współpracę z firmą HP Global Business Center. Na szczególną uwagę zasługuje fakt, że jej pracownicy nie posiadali doświadczenia w zakresie zatrudniania osób niesłyszących, a podeszli do sprawy z pełną otwartością i prawdziwym zaangażowaniem, co nie zdarza się często, zwłaszcza w dużych firmach. Podejmowane działania mają ogromne znaczenie, ponieważ to właśnie takie organizacje pokazują innym firmom komercyjnym, że zatrudnianie osób niepełnosprawnych jest nie tyko możliwe, ale i korzystne – i to dla obu stron. Firma, która otwiera się na osoby niepełnosprawne spełnia swoją rolę przedsiębiorstwa społecznie odpowiedzialnego, ponieważ umożliwia im podjęcie dobrej, rozwojowej pracy, a tym samym podnosi ich wartość na rynku pracy w oczach społeczeństwa oraz innych przedsiębiorców – powiedziała Iwona Boguszyńska, Animator Pracy Osób Niesłyszących w firmie Dobre Kadry Centrum badawczo – szkoleniowe Sp. z o.o.
Projekt Dive.In jest realizowany w ośrodkach HP na całym świecie od 2014 roku. Aktualnie udział w nim bierze centrum usług wspólnych (GBS) we Wrocławiu – głównie skupiające się na osobach niewidomych i niesłyszących oraz biura w Bangalore, Chennai (Indie), Wuhan, Dalian (Chiny) i Guadalajarze (Meksyk), w których program skupia się na osobach niepełnosprawnych ruchowo.
źródło: http://www.outsourcingportal.pl/pl/outsourcing/wiadomosci/hp-coraz-bardziej-otwiera-sie-na-niepelnosprawnych-pracownikow.html
Pracodawco! Bądź społecznie odpowiedzialny i nie obawiaj się kierowania swoich społecznie odpowiedzialnych działań na rzecz zatrudniania osób z niepełnosprawnością!
Obecnie nikt, kto choć trochę zna zagadnienie społecznej odpowiedzialności biznesu nie ma wątpliwości, że osoby z niepełnosprawnością mogą być odbiorcami działań społecznie odpowiedzialnych przedsiębiorstw. Wskazaniu tego jakie działania w tym zakresie planować i realizować służyć będą standardy “Niepełnosprawność i społeczna odpowiedzialność przedsiębiorstw – CSR-D”, które jeszcze są w fazie opracowywania.
Już teraz można się jednak zapoznać z prezentacją przygotowaną przez Fundację Aktywizacja – “Postaw na pracę – zatrudnienie pracownika z niepełnosprawnością” której celem jest promowanie zatrudnienia osób z niepełnosprawnością