ASOS 2018 – Ogłoszono konkurs na najlepsze projekty dofinansowywane ze środków Rządowego Programu na rzecz Aktywności Społecznej Osób Starszych na lata 2014-2020
Minister Rodziny, Pracy i Polityki Społecznej zaprasza:
1) organizacje pozarządowe, o których mowa w art. 3 ust. 2 ustawy z dnia 24 kwietnia
2003 r. o działalności pożytku publicznego i o wolontariacie (Dz. U. z 2016 r. poz. 239),
zwana dalej UDPP;
2) podmioty wymienione w art. 3 ust. 3 pkt. 1-4 ustawy z dnia 24 kwietnia 2003 r.
o działalności pożytku publicznego i o wolontariacie;
do udziału w otwartym konkursie ofert na najlepsze projekty dofinansowywane
w 2018 r. ze środków Rządowego Programu na rzecz Aktywności Społecznej Osób Starszych
na lata 2014-2020.
Konkurs przeprowadzany jest zgodnie z przepisami UDPP oraz Uchwałą Nr 237 Rady
Ministrów z dnia 24 grudnia 2013 r. w sprawie przyjęcia Rządowego Programu na rzecz
Aktywności Społecznej Osób Starszych na lata 2014-2020.
W latach 2014-2020 planuje się finansowanie Programu ze środków budżetu państwa
w wysokości 40 mln zł rocznie. Środki finansowe pochodzić będą ze środków budżetu państwa
ujętych w ustawie budżetowej na kolejne lata.
Program zostanie sfinansowany ze środków budżetu państwa będących w dyspozycji ministra
właściwego do spraw zabezpieczenia społecznego w kolejnych latach na zadania ujęte
w Priorytetach I-IV Programu. Każdemu z Priorytetów zostaną przypisane środki
w wysokości od 15% do 40% całości części I budżetu Programu, tj. środków przeznaczonych
na dotacje. Procentowy rozkład środków części I budżetu jest następujący:
• Priorytet I. Edukacja osób starszych – 15%
• Priorytet II. Aktywność społeczna promująca integrację wewnątrzi
międzypokoleniową – 25%
• Priorytet III. Partycypacja społeczna osób starszych – 20%
• Priorytet IV. Usługi społeczne dla osób starszych (usługi zewnętrzne) – 40%
Więcej informacji, w tym dokumentacja konkursowa dostępna jest tutaj
Po raz pierwszy od 1989 roku wzrosło znacząco zainteresowanie zatrudnianiem osób z niepełnosprawnościami
Po raz pierwszy od 1989 roku wzrosło znacząco zainteresowanie zatrudnianiem osób z niepełnosprawnościami. Ale utrudniających to absurdalnych, biurokratycznych barier wciąż jest bardzo dużo. Kolejna jest właśnie procedowana w parlamencie.
Sytuacja na rynku pracy jest tak dramatyczna, że sięgamy po wszystkie rezerwy, także w sektorze osób z niepełnosprawnościami – mówi Kamila Banasik-Bradny z Małopolskiego Związku Pracodawców Lewiatan. Obecnie związek przygotowuje projekt, który ma pomóc jego członkom w zatrudnianiu niepełnosprawnych.
O tym, że pracodawcy coraz częściej dostrzegają ich przydatność, świadczą liczby. W II kwartale 2017 r. współczynnik aktywności zawodowej osób niepełnosprawnych w wieku produkcyjnym – według danych pochodzących z Badania Aktywności Ekonomicznej Ludności-osiągnął wartość dotychczas nienotowaną, wynoszącą aż 29,6 proc! Oznacza to, że od II kwartału 2015 r. współczynnik ten wzrósł aż o 5,1 proc.
Pozytywną zmianę w sytuacji tych osób na rynku pracy potwierdzają również dane z bezrobocia rejestrowanego. Na koniec sierpnia br. liczba niepełnosprawnych bezrobotnych zarejestrowanych w powiatowych urzędach pracy wyniosła 71,5 tys., co oznacza, że od końca grudnia 2015 r. spadła o niemal 25 proc. Oznacza to, że zatrudnienie znalazło około 23,7 tys. osób.
Ale deficyt pracowników nie jest jedynym powodem kierowania zainteresowania pracodawców w stronę osób z niepełnosprawnością. – Prowadzone przez nas od lat kampanie społeczne wreszcie przekonały pracodawców, że są oni dobrymi i wartościowymi pracoumikami – komentuje dyr. Adam Hadław z Polskiej Organizacji Pracodawców Osób Niepełnosprawnych. Równocześnie wskazuje na zagrożenia płynące z procedowanych obecnie zapisów nowelizowanej ustawy o rehabilitacji i zatrudnianiu osób niepełnosprawnych.
Wśród niepełnosprawnych znajduje się wiele osób z wysokimi kwalifikacjami. Dobrze, że pracodawcy wreszcie to dostrzegają, podkreślił Andrzej Sadowski prezydent Centrom im. Adama Smitha
Nowela nakłada na pracodawców wiele bardzo uciążliwych biurokratycznych obowiązków. – Jeśli rząd nie wycofa się z tych propozycji, mogą oni uznać, że zatrudnianie takich pracowników jest zbyt skomplikowane – kwituje Hadław.
Natomiast Izydor Puścizna, prezes Małopolskiego Związku Osób Niepełnosprawnych, nie może zgodzić się z bezsensownymi, w jego ocenie, zasadami szkoleń – organizowanych najczęściej za unijne pieniądze – które przygotowują jego kolegów do pracy i ułatwiają jej otrzymanie. Otóżmogą wnichuczestniczyć tylko te osoby, które nie mają żadnych środków do życia. – Prawie każdy z nas ma rentę. Choć nie wystarcza om naprzeżycie,jej otrzymywanie uniemożliwia uczestnictwo w szkoleniu.
Część z nas pracuje, pozostali chętnie poszliby na kurs, by potem dorobić parę groszy do głodowego świadczenia. Niestety, nielogiczne przepisy na to nie zezwalają – denerwuje się prezes. Członek związku wraz z zasiłkiem pielęgnacyjnym otrzymuje dziś 1200 zł. Kwota ta musi wystarczyć na wszystkie wydatki, w tym około 500 zł na leki, kolejne sumy na rehabilitację itp.
Na absurdy w naszych przepisach wskazuje również Andrzej Sadowski z Centrum im. Adama Smitha.-Niepełnosprawni znakomicie sprawdzają się w telepracy. Tymczasem część z regulujących ją przepisów pochodzi z… PRL – zauważa ekspert.
źródło: www.popon.pl
Ograniczenia tylko w głowach!!!
Zdjęcie zawodników walczących w trakcie meczu rugby na wózkach
Źródło: http://trafnie.eu/aktualnosc/ograniczenia-tylko-w-glowach,1059.html
Co pewien czas proponuję temat związany ze sportem, ale nie związany z piłką. Zawsze jednak przy okazji znajduję jakieś piłkarskie odnośniki.
Dyscyplina wydaje się z pozoru absurdalna – rugby na wózkach. Jedyna gra zespołowa dla osób z porażeniem czterokończynowym. Jak można rywalizować w tak kontaktowym sporcie będąc niepełnosprawnym ruchowo, przez co zmuszonym do poruszania się na wózkach inwalidzkich? A jednak można. I to jak!
Wybrałem się na turniej Mazovia Cup, który odbył się w Legionowie. Oglądałem w życiu różne sporty, ale ten wydał mi się niezwykle intrygujący. Po raz pierwszy mogłem zobaczyć na żywo mecze w dyscyplinie, o której istnieniu (tak podejrzewam!) większość społeczeństwa nie ma pojęcia.
Spróbujcie wyobrazić sobie dwa wózki inwalidzkie. Kierujący jednym rozpędza go maksymalnie i z całym impetem uderza w drugi tak, że ten potrafi się nawet wywrócić. Wtedy na boisko wbiega serwisant, stawia wózek na kołach i gra toczy się dalej. To nie piłka nożna, w której zawodnicy oszukują na potęgę, że zostali poturbowani przez rywala, choć nic im się nie stało. To jest rugby na wózkach, tu nikt się nad nikim nie lituje, nikt nie udaje. Tu się gra na poważnie. Panie walczą ramię w ramię z panami…
Rywalizują ze sobą dwie drużyny w czteroosobowych składach na specjalnie skonstruowanych wózkach – mają skośnie ustawione koła i wzmocnioną metalową konstrukcję [patrz galeria na końcu tekstu]. Dzięki niej wytrzymują ciągłe stłuczki. Co chwila słychać na boisku: „Łuuuup”! Nie dochodzi jednak do bezpośredniego kontaktu między zawodnikami, jak w normalnym rugby. Cały impet starć biorą na siebie metalowe konstrukcje.
Gra polega na dostarczeniu piłki do strefy punktowej (wjechaniu przednimi kółkami wózka, trzymając ją na kolanach) znajdującej się za końcową linią. Zawodnik może być w jej posiadaniu tylko przez dziesięć sekund. Gdy czas upłynie musi podać piłkę lub odbić ją od boiska. To najważniejsze zasady tej dyscypliny, niezwykle widowiskowej i dynamicznej. Uczestniczący w niej gracze są ludźmi ciężko doświadczonymi przez los, a mimo to się nie poddali. Bo nie ma dla nich ograniczeń. Ograniczeni są tylko w głowach, ale nie w ich.
Turniej Mazovia Cup odbył się już po raz szósty z udziałem drużyn z kilku krajów. Nie będę jednak pisał kto wygrał, bo dla mnie nie miało to większego znaczenia. Wygrali wszyscy, którzy w turnieju startowali! To banał tylko z pozoru. Wybierzcie się na mecz, a z pewnością przyznacie, że mam rację. W Polsce działa już liga rugby na wózkach. Rozejrzyjcie się trochę wokół siebie, a na pewno znajdziecie możliwość obejrzenia jakiegoś meczu. Naprawdę warto.
Rugby na wózkach skojarzyło mi się z ampfutbolem. Gdy przed trzema laty oglądałem turniej w tej dyscyplinie uprawianej również przez twardzieli pokrzywdzonych przez los, zdobyłem się na taką puentę:
„Mam propozycję dla szefów wszystkich korporacji. Często organizują dla swoich pracowników zajęcia motywacyjne. Zamiast tego niech wyślą ich na mecze ampfutbolu. Wyjdzie taniej, a efekt gwarantowany!”
Teraz mogę ich też zaprosić na mecze rugby na wózkach, a swój apel skierowałbym również do wszystkich piłkarskich trenerów. Zabierzcie na nie swoich zawodników, od trampkarzy po seniorów. Na pewno taka pouczająca lekcja się przyda.
Źródło: http://trafnie.eu/aktualnosc/ograniczenia-tylko-w-glowach,1059.html
Utwór o przełamywaniu barier i pokonywaniu strachu, który towarzyszy osobom z niepełnosprawnościami w codziennym życiu
Ona – Weronika Wróbel – Wicemiss Polski na wózku 2013 . On – wrocławski raper. Wspólnie nagrali teledysk, w którym przekonują niepełnosprawnych, że własny strach można przełamać. I mimo niepełnosprawności, można żyć pełnią życia, zaś osobom w pełni sprawnym uświadamiają, że osoby z niepełnosprawnościami, pomimo barier, z którymi muszą mierzyć się każdego dnia, chcą mieć możliwości do życia tak samo jak pełnosprawni.
Obroniono pracę doktorską opisującą możliwości łączenia CSR z problematyką niepełnosprawności
W dniu 11 maja 2016 r. na Uniwersytecie Warszawskim obroniona została praca doktorska pt. “Społeczna odpowiedzialność przedsiębiorstw
a zatrudnienie osób niepełnosprawnych”. Praca, której autorem jest Michał Mazur, została napisana pod kierunkiem prof. UW dr. hab. Ryszarda Szarfenberga.
Tematyka pracy na tle dotychczasowych teorii i badań
Teoria polityki społecznej sytuuje ją jako praktyczną działalność rządów i innych podmiotów, której celem jest rozwiązywanie zdiagnozowanych problemów społecznych[1]. Wśród problemów społecznych, których rozwiązaniem zajmuje się polityka społeczna, jest problem niskiej aktywności zawodowej osób niepełnosprawnych. Dociekania naukowe w tym zakresie mają głównie stosowany charakter – mają służyć rozwiązywaniu danego problemu.
Z punktu widzenia polityki społecznej istotne jest poszukiwanie nowych rozwiązań i narzędzi, które mogą zostać szerzej wykorzystane dla realizacji celów polityki społecznej Według autora pracy, takim nowym narzędziem, w którym tkwi potencjał i które można wykorzystywać w celu zwiększenia poziomu aktywności zawodowej osób niepełnosprawnych, jak też zapewnienia im lepszych warunków zatrudnienia i rozwoju zawodowego jest społeczna odpowiedzialność przedsiębiorstw (CSR). Praktycznym wyrazem wdrażania zasad CSR jest między innymi opracowywanie norm samoregulacji[2].
W polityce społecznej upowszechnia się opinia, że standard, jako kategoria zarządzania jakością, powinien stanowić istotny element regulujący zachowania podmiotów na rynku usług społecznych[3]. Jednocześnie należy zauważyć, że takie standardy rzadko poddawane są badaniom. Standardy CSR-D autor zalicza do kategorii standardów usług społecznych, bowiem działania w zakresie zatrudniania osób niepełnosprawnych i zapewniania im optymalnych warunków pracy i rozwoju zawodowego należy traktować, jako swoisty rodzaj usług społecznych, na rzecz środowiska osób z niepełnosprawnością, podejmowanych przez podmioty polityki społecznej, jakimi są zakłady pracy – pracodawcy osób niepełnosprawnych. Dla autora punktem wyjścia było przyjęcie, już na etapie hipotezy badawczej, że opracowane w ramach przygotowanej rozprawy doktorskiej standardy CSR-D będą elementem samoregulacji, stworzonym w procesie autostandaryzacji, w której uczestniczą przedstawiciele środowiska użytkowników i odbiorców tego narzędzia.
Działania związane z wypełnianiem zaleceń standardów CSR-D mają być działaniami dobrowolnymi, bo całość społecznie odpowiedzialnych inicjatyw podejmowanych przez firmy winna charakteryzować dobrowolność, wynikająca z poczucia odpowiedzialności świadomej. Zatem w przypadku standaryzacji w zakresie CSR-D nie można mówić o typowym dla polityki społecznej nakładaniu obowiązków, na poszczególne podmioty, w ramach wdrażania i realizowania interwencji publicznych. Kluczową zatem w procesie tworzenia powyższych standardów jest dobrowolna “autostandaryzacja”, w której nie mamy do czynienia z wykorzystywaniem twardych narzędzi i egzekwowaniem stosowania zapisów standardów.
Zasadniczym celem pracy jest ukazanie związku koncepcji i praktyki społecznej odpowiedzialności biznesu (przedsiębiorstw) z kwestią aktywizacji zawodowej i innych działań na rzecz środowiska osób niepełnosprawnych oraz wskazanie, że społeczna odpowiedzialność biznesu nakierowana na działania na rzecz osób z niepełnosprawnością (CSR-D), w szczególności na ich aktywizację, stanowi uzupełnienie interwencji publicznych podejmowanych przez państwo w ramach systemu polityki społecznej.
Dokonując analizy dostępnej literatury w zakresie włączania problematyki niepełnosprawności do teorii i praktyki CSR, autor odnalazł tylko kilkanaście artykułów anglojęzycznych. Wśród nich najistotniejszym była publikacja hiszpańskiej Fundacji ONCE “CSR-D GUIDE CORPORATE SOCIAL RESPONSIBILITY AND DISABILITY”. Stanowi ona przewodnik, jak włączać osoby niepełnosprawne do strategii CSR firm. Pozycja ta stanowiła dla autora ważną inspirację, dlatego też w ostatniej części pracy autor dokonuje porównania opracowanych standardów z ową pozycją. Przegląd dostępnej literatury anglojęzycznej w przedmiocie pracy został dokonany w pierwszej części pracy doktorskiej.
Na gruncie literatury polskojęzycznej w ostatnich latach zaczęło pojawiać się więcej publikacji, które opisywałyby możliwości włączania zagadnień niepełnosprawności w strategie CSR. Instytucje naukowe, przy wykorzystaniu finansowania zewnętrznego również podejmują temat aktywizacji zawodowej osób niepełnosprawnych i poszukiwania nowych rozwiązań w ramach systemu polityki społecznej – wskazując także na CSR[4]. Na zwiększające się zainteresowanie możliwością włączania niepełnosprawności do praktyki CSR i co za tym idzie, dostępnością literatury, ma wpływ zwiększająca się wiedza zarówno przedsiębiorców, jak i studentów w zakresie CSR, jak i coraz większa popularność inicjatyw CSR – m.in. dotacje na wdrażanie CSR w przedsiębiorstwach, czy też programy takie jak Karta Różnorodności. Nie można nie wspomnieć również o głosach krytycznych, które traktują CSR wobec osób niepełnosprawnych jako zabieg socjotechniczny[5]. Reprezentantem takiego podejścia jest A. Barczyński z Politechniki Częstochowskiej. W części trzeciej autor podejmuje polemikę z niektórymi tezami sformułowanymi przez tego badacza.
Teza centralna i hipotezy badawcze
Centralna teza została sformułowana następująco: „społeczna odpowiedzialność przedsiębiorstw jest potencjalnie ważnym czynnikiem poprawy sytuacji osób niepełnosprawnych na polskim rynku pracy”. Tak sformułowana teza może wywołać dyskusję, ponieważ możemy napotkać na krytykę wskazującą, że CSR nie ma żadnego znaczenia dla sytuacji na rynku pracy, a tym bardziej go nie będzie miał w przypadku osób niepełnosprawnych, gdzie mamy do czynienia z rozległymi regulacjami i względnie dużymi środkami publicznymi na aktywizację zawodową (tzn. jest mało przestrzeni dla CSR-D). Zadaniem, jakie postawił sobie autor pracy jest wykazanie, wbrew tej krytyce, że w społecznej odpowiedzialności przedsiębiorstw tkwi potencjał, który przy zapewnieniu odpowiednich warunków zostanie uwolniony.
W kontekście tak sformułowanej tezy postawione zostały następujące pytania badawcze:
- jakie cechy ma wpływ społecznej odpowiedzialności przedsiębiorstw na tle innych czynników wpływających na zachowania firm wobec ON w skali makro i mikro?
- jeżeli obecnie wpływ społecznej odpowiedzialności przedsiębiorstw na sytuację zawodową ON w skali makro i mikro jest niewielki, co należy zrobić, aby osiągnął on swój optymalny poziom?
- jakie cechy powinny posiadać i jakie zapisy zawierać standardy CSR-D?
Do tak postawionych pytań badawczych sformułowano następujące hipotezy:
Ad. 1. Hipoteza 1: w skali makro liczba oraz wielkość firm mających CSR jest tak niewielka, że ich znaczenie dla sytuacji zawodowej ON na polskim rynku pracy jest obecnie marginalne; w skali mikro, gdy firma ma CSR, w którym uwzględnia się ON wpływ ten jest również marginalny.
Ad 2. Hipoteza 2: optymalny poziom wpływu CSR-D na sytuację zawodową jest wyższy niż obecny, aby zwiększyć ten wpływ do pożądanego poziomu należy doprowadzić do większej samoregulacji w postaci standaryzacji, w której będą brały udział środowiska ze wszystkich sektorów, zainteresowane poprawą sytuacji ON na rynku pracy.
Zastosowane metody badawcze
W celu weryfikacji hipotez i odpowiedzi na postawione pytania badawcze autor stworzył strategię badawczą, na którą złożyły się badania niereaktywne polegające na analizie treści raportów odpowiedzialności społecznej przygotowywanych corocznie przez Forum Odpowiedzialnego Biznesu. Do udowodnienia postawionych hipotez niezbędne było przeprowadzenie badań ilościowych i jakościowych. Zasadniczym celem badań ilościowych było ukazanie faktycznej efektywności działań społecznie odpowiedzialnych opisywanych w raportach CSR, w aktywizacji zawodowej osób niepełnosprawnych – jak często liderzy rankingów firm społecznie odpowiedzialnych wpisują w swoje programy CSR konkretne działania dotyczące osób z niepełnosprawnością i jak te działania przekładają się na faktyczne zatrudnianie osób z dysfunkcjami.
Celem analiz jakościowych w tym zakresie było natomiast zbadanie oddziaływania realizowanych strategii CSR na położenie pracowników z ograniczeniami sprawności oraz określenie standardów CSR przyjaznych osobom nie w pełni sprawnym. Badania jakościowe miały postać studium przypadku oraz pogłębionych wywiadów jakościowych. Przeprowadzone badania pozwoliły na określenie wstępnego kształtu standardów CSR-D, które zostały zweryfikowane dwukrotnie przez ekspertów w ramach pogłębionych wywiadów jakościowych.
Wywiady jakościowe z przedstawicielami organizacji pozarządowych działających na rzecz osób niepełnosprawnych służyły przede wszystkim do weryfikacji zapisów standardów CSR-D sformułowanych na podstawie wcześniejszych badań.
Ważnym elementem procesu badawczego było wykorzystywanie metody badania poprzez działanie (action research[6]). Metoda badania poprzez działanie miała zastosowanie przede wszystkim na ostatnim etapie procesu badawczego. Przy jej wykorzystaniu określono, iż nowym rozwiązaniem, które będzie mogło uzupełniać interwencje publiczne w zakresie odpowiedzi na problem społeczny niskiej aktywności zawodowej niepełnosprawnych, będzie włączenie problematyki niepełnosprawności do teorii społecznej odpowiedzialności przedsiębiorstw i stworzenie narzędzia jakim są standardy CSR-D. Dzięki tej metodzie możliwe stało się określenie początkowego kształtu standardów CSR-D a następnie ich weryfikacja.
Wnioski z badań i praktyczne zastosowania
Zrealizowane badania pozwoliły na potwierdzenie postawionej w pracy tezy, mówiącej, o potencjale społecznej odpowiedzialności przedsiębiorstw jako czynnika poprawy sytuacji osób niepełnosprawnych na polskim rynku pracy. Badania potwierdziły ponadto sformułowane na wstępie hipotezy.
Analiza treści, a następnie studia przypadków stały się podstawą – punktem wyjścia do stworzenia projektu standardów CSR-D. Kolejnym krokiem było zaplanowanie i przeprowadzenie wywiadów eksperckich mających na celu weryfikację treści standardów CSR-D. Na skutek analizy materiału badawczego opracowano w pierwszej kolejności zarys standardów – strukturę dokumentu. Następnym krokiem było wypełnianie poszczególnych punktów standardów stosowną treścią zaleceń. Następnie autor podjął działania dotyczące dokonania wyjaśnień poszczególnych zaleceń wskazanych w projekcie standardów.
Dla większej szansy uzyskania informacji zwrotnej od różnych grup interesariuszy i ekspertów zajmujących się CSR i kwestią aktywizacji osób niepełnosprawnych, ostateczny zestaw standardów CSR-D z ich opisem, czyli rozwinięciem jak rozumieć konkretny standard, został udostępniony określonej grupie odbiorców do ostatecznych konsultacji w ramach których możliwe jeszcze było zgłaszanie uwag do opracowania.
Opracowane w procesie autostandaryzacji, w którym uczestniczyli reprezentanci środowiska osób niepełnosprawnych, standardy są wynikiem analizy całości materiału badawczego. Wartością dodaną pracy, jest zatem opracowanie, zgodnie z przyjętymi założeniami, standardów „Niepełnosprawność i Społeczna Odpowiedzialność Przedsiębiorstw – CSR-D – czyli CSR-u przyjaznego osobom niepełnosprawnym z punktu widzenia ich aktywizacji zawodowej, który może stanowić uzupełnienie interwencji publicznych, odpowiadających na problem niskiej aktywności zawodowej osób niepełnosprawnych. Opracowane standardy mogą okazać się przydatne wszystkim przedsiębiorstwom, bez względu na sektor rynku, które chcą w swoje społecznie odpowiedzialne działania włączać osoby z niepełnosprawnością w różnych obszarach funkcjonowania firmy.
Podkreślić należy, że ostatnia faza procesu standaryzacji – monitoring, kontrola i weryfikacja standardów – wykracza poza zakres opisywanej pracy, jednakże autor deklaruje podejmowanie kroków mających na celu jej kontynuowanie.
Konstrukcja pracy
Praca składa się z 3 części. W pierwszej – erudycyjnej – opisano teorie powiązań koncepcji społecznej odpowiedzialności z problematyką aktywizacji zawodowej osób nie w pełni sprawnych. Część ta składa się z pięciu rozdziałów. Pierwszy rozdział autor poświęcił opisowi niedostatecznego zatrudnienia osób niepełnosprawnych jako problemu społecznego, którym zajmuje się polityka społeczna. Autor zawarł tu rozważania nt problemu społecznego niskiej aktywności zawodowej osób niepełnosprawnych, roli polityki społecznej w rozwiązywaniu problemów społecznych, a także omówienie pojęcia “niepełnosprawność”. W rozdziale tym omówione zostały również dane statystyczne wskazujące na istotność problemu niedostatecznego zatrudnienia niepełnosprawnych – opisano strukturę populacji osób niepełnosprawnych, jak i dane pokazujące stopień aktywności i bierności zawodowej osób niepełnosprawnych. W drugim rozdziale ukazano osobę niepełnosprawną jako adresata społecznej odpowiedzialności przedsiębiorstwa, w trzecim natomiast autor opisuje potencjał prozatrudnieniowy CSR wobec osób niepełnosprawnych. Opisano tu m.in. obszary oddziaływań CSR nakierowanego na aktywizację zawodową osób niepełnosprawnych. W rozdziale czwartym opisano perspektywy standaryzacji CSR wobec osób niepełnosprawnych, natomiast ostatni – piąty rozdział pierwszej części poświęcony jest opisowi czynników i barier rozwoju CSR wobec osób z niepełnosprawnością.
Dzięki obszernej podbudowie teoretycznej pracy, zawartej w części pierwszej, autor uzyskał bogaty opis problematyki niepełnosprawności, stanu aktywności zawodowej osób niepełnosprawnych, jak i dotychczasowych prób włączania niepełnosprawności do teorii i praktyki CSR. W części tej autor uzasadnił także, że niską aktywność zawodową osób niepełnosprawnych należy zaliczyć do problemów społecznych, którymi winna zajmować się polityka społeczna, szukając nowych sposobów rozwiązania tego problemu.
Druga część pokazuje za pomocą dostępnych wyników badań, a także dzięki własnym badaniom autora, jak w praktyce wygląda kwestia powiązań idei społecznej odpowiedzialności z zagadnieniami dotyczącymi aktywizacji zawodowej osób z dysfunkcjami. Zostaje tu opisana szczegółowo metodologia prowadzonych badań, jak i wpływ CSR-D na zatrudnianie osób niepełnosprawnych – jak wygląda to w praktyce. W pierwszym rozdziale tej części zaprezentowana została metodologia prowadzonych badań, w drugiej opisano wpływ CSR uwzględniającego niepełnosprawnych, na ich zatrudnienie, natomiast w trzecim, na podstawie zrealizowanych badań opisany został proces zatrudnienia osób niepełnosprawnych w firmach zarządzanych zgodnie z CSR.
Analiza wyników przeprowadzonych badań zawarta w części drugiej stanowiła dla autora punkt wyjścia do prac na opracowaniem autorskich standardów CSR-D. Treść poszczególnych zapisów standardów nawiązuje do dobrych praktyk realizowanych przez pracodawców osób niepełnosprawnych, opisanych w tej części pracy.
W trzeciej części przybliżona została kwestia perspektyw rozwoju społecznej odpowiedzialności przedsiębiorstw uwzględniającej osoby niepełnosprawne. W części tej szeroko opisywana jest możliwość standaryzacji społecznej odpowiedzialności wobec osób niepełnosprawnych. Przedmiotem tej części jest więc opis istoty standardów społecznej odpowiedzialności z wbudowanymi treściami dotyczącymi osób niepełnosprawnych jako pełnosprawnych pracowników. Trzecia część zawiera również opis działań podjętych w ramach realizacji strategii upowszechnienia standardów CSR-D. Pierwszy rozdział tej części zawiera opis celów i strategii rozwoju społecznej odpowiedzialności przedsiębiorstw wobec osób niepełnosprawnych. Drugi rozdział podejmuje problematykę standaryzacji społecznej odpowiedzialności przedsiębiorstw wobec osób niepełnosprawnych, zaś w trzecim rozdziale dokonano porównania opracowanych przez autora standardów CSR-D ze wskazówkami Fundacji ONCE w publikacji CSR-D Guide Corporate Social Responsibility and Disability – autor podjął próbę ukazania podobieństw i różnic.
Treści opracowane przez autora w części trzeciej wprowadzają w problematykę opracowanych przez autora standardów CSR-D, wskazując na cel powyższego opracowania, jak i przybliżając treść poszczególnych zapisów. Autor opisał w tej części także działania jakie już podjął w celu upowszechniania treści standardów wśród potencjalnych użytkowników dokumentu.
Standardy CSR-D
Załącznikiem do pracy jest pierwsza wersja polskich standardów CSR-D. Wynik ten wpisuje się w stosowany charakter badań prowadzonych w ramach teorii polityki społecznej..
Podstawowym zadaniem opracowanych standardów CSR-D jest wdrażanie założeń koncepcji CSR-D, która jak zauważyła Fundacja ONCE polega na włączaniu (ogólnej integracji) aspektów niepełnosprawności w różne elementy CSR firmy, uwzględniając tym samym osoby niepełnosprawne jako interesariuszy firmy[7] – także jej pracowników. Standardy te, mają charakter wytycznych, jego zalecenia mogą być stosowane przez firmy wywodzące się z każdego sektora gospodarki – zarówno przedsiębiorstw rynkowych, administracji publicznej jak i organizacji pozarządowych. Podstawowym celem standardów jest wskazanie, jakie działania należy podjąć i wdrożyć, aby zwiększyć poziom zatrudnienia pracowników niepełnosprawnych w firmie i aby pracownicy ci odczuwali satysfakcję z zatrudnienia w firmie i tym samym, by stopień ich identyfikacji z firmą był na wysokim poziomie.
Na treść standardów składają się ogólne wytyczne, standardy wobec interesariuszy wewnętrznych, standardy wobec interesariuszy zewnętrznych, jak też standardy wobec klientów, społeczności lokalnej i samorządu. Dokument ten nie kończy się jednak na opracowaniu wyłącznie standardów CSR-D, bowiem w kolejnych jego częściach omówiono najważniejsze korzyści z ich wdrożenia, jak też wyzwania związane z wdrożeniem standardów CSR-D. Na koniec omówiono natomiast pojęcia, które są kluczowe dla pełnego zrozumienia proponowanych w standardach zaleceń.
Literatura
- Barczyński A., Realny wymiar społecznej odpowiedzialności biznesu w zatrudnianiu osób niepełnosprawnych, maszynopis artykułu otrzymany od autora,
- Boczoń J., Budowanie standardów usług społecznych, w: Partnerstwo w praktyce. System współpracy samorządów lokalnych z organizacjami pozarządowymi, Elbląg 2007,
- Carballeda Pineiro Miquel, CSR-D Guide Corporate Social Responsibility and Disability, http://rsed.fundaciononce.es/en/prologos.html
- Chrostowski A., Jemielniak D., Action research w teorii organizacji i zarządzania, w: „Organizacja i kierowanie” nr 1 (131), 2008.
- Łopato J., Kwestie społeczne a polityka społeczna (przegląd teorii), w: A. Piekara i J. Supińska (red.), Polityka społeczna w okresie przemian, Warszawa 1985,
- Opis projektu „Od kompleksowej diagnozy sytuacji osób niepełnosprawnych w Polsce do nowego modelu polityki społecznej wobec niepełnosprawności”, http://polscyniepelnosprawni.agh.edu.pl/o-projekcie.
[1] Por. J. Łopato, Kwestie społeczne a polityka społeczna (przegląd teorii), w: A. Piekara i J. Supińska (red.), Polityka społeczna w okresie przemian, Warszawa 1985, s. 52
[2] Por. A. Barczyński, Realny wymiar społecznej odpowiedzialności biznesu w zatrudnianiu osób niepełnosprawnych, maszynopis artykułu otrzymany od autora, s. 9-11.
[3] Por. J. Boczoń, Budowanie standardów usług społecznych, w: Partnerstwo w praktyce. System współpracy samorządów lokalnych z organizacjami pozarządowymi, Elbląg 2007, s. 51-55.
[4] Por. Opis projektu „Od kompleksowej diagnozy sytuacji osób niepełnosprawnych w Polsce do nowego modelu polityki społecznej wobec niepełnosprawności”, http://polscyniepelnosprawni.agh.edu.pl/o-projekcie/
[5] Por. A. Barczyński, art. cyt.
[6] Por. A. Chrostowski, D. Jemielniak, Action research w teorii organizacji i zarządzania, w: „Organizacja i kierowanie” nr 1 (131), 2008, s. 45.
[7] Por. Miquel Carballeda Pineiro, CSR-D GUIDE CORPORATE SOCIAL RESPONSIBILITY AND DISABILITY, http://rsed.fundaciononce.es/en/prologos.html
Znamy wyniki Miss Polski na Wózku!
Źródło: Strona internetowa Fundacji Jedyna Taka
Ogłaszamy wyniki Miss Polski na Wózku 2015:
tytuł komplementarny Miss Mediów Integracji – Julita Kuczkowska
Miss Foto – Joanna Krzemieniewska
Miss Popularności – Katarzyna Szot
Miss Publiczności – Katarzyna Kozioł
II Vice Miss – Katarzyna Szot
I Vice Miss – Joanna Krzemieniewska
Miss Polski na Wózku – Katarzyna Kozioł
Wszystkim finalistkom serdecznie dziękujemy za udział w konkursie Miss Polski na Wózku. Gratulujemy naszym przepięknym Miss, a także reszcie dziewczyn!
Organizator Konkursu: Fundacja Jedyna Taka,
Współorganizatorzy konkursu: Urząd Miasto Stołeczne Warszawa oraz Bemowskie Centrum Kultury art.bem, Stołeczna Estrada
Patronat honorowy: Marszałek województwa mazowieckiego Adam Struzik, Rzecznik ds. osób z niepełnosprawnością Jarosław Duda
Partnerzy Fundacji:
QUICKIE, Dobry Projekt, WINDPOLDŹWIG Sp z o.o., Meyra
Patronat medialny:
- Polskie Radio Program 1,
- Superstacja TV,
- Portal Businesswoman & life,
- dlastudenta.pl,
- niepelnosprawni.pl,
- Magazyn “Nasze Sprawy”
Oficjalnymi Partnerami konkursu III Wyborów Miss Polski na Wózku 2015 są:
- Akademia Pedagogiki Specjalnej im. Marii Grzegorzewskiej,
- JWW Inwest S.A.,
- Beetsma,
- SOD-Paweł Janiszewski,
- Trendsetterka.com,
- Europejski Festiwal Filmowy Intergacja Ty i Ja,
- Superoslony.pl,
- Fundacja Akademia Integracji,
- SWISS
- Douglas
- Centrum Odszkodowań DRB
- GTM Mobil
- Orto service-striker
- Integracja
- Kody Mody
- Uzdrowisko Lądek Długopole SA
Darczyńcy:
- Uzdrowisko Nałęczów,
- Willa Juna Gubałówka,
- Agnieszka Jaworska,
- Max Jarnołtówek
- Getzzz
- Carrefour
- Uzdrowisko Świnoujście
- Goldtom
Wsparcie organizacyjne:
- Studio IP,
- Makeup Marzena Bartosz,
- Szymon Siwak (Anapt),
- Agata Spała-AS,
- Salon Metamorfoza Wioletta Ardzińska,
- Dariusz Gajko,
- Fundacja Wyrównać Szanse,
- Nitro lody
- Nobodysperfect
- Zespół taneczny Trans
- Fizjo-spot
- ALLbag
- PUC
- Fryzjer Milena
- Beata Kaczor
- paso a paso
Źródło: Fundacja Jedyna Taka
Gala Finałowa Miss Polski na Wózku 2015
Już 25. lipca o godzinie 20.00 zapraszamy do Amfiteatru Bemowo (Warszawa, ul. Raginisa 1) na Galę Finałową Miss Polski na Wózku 2015!
Wybory Miss Polski na Wózku to przedsięwzięcie organizowane przez Fundację Jedyna Taka mające na celu zmianę wizerunkową kobiet z niepełnosprawnością. Fundacja poprzez swoje działania podkreśla, że każda kobieta, niezależnie od stanu sprawności swojego organizmu, ma prawo czuć się piękna i tak być odbierana przez społeczeństwo. W trakcie Gali Finałowej prezentuje się najpiękniejsza dwunastka, wybrana poprzez głosowanie internautów oraz dwie dzikie karty przyznane przez jury. Powalczą one o tytuł Miss Polski na Wózku, a także I Wicemiss, II Wicemiss, Miss Foto, Miss Popularności oraz Miss Publiczności. W 2013 roku Miss Polski na Wózku została Olga Fijałkowska, w zeszłym roku Julia Torla. Komu przekaże koronę? Dowiemy się już 25. lipca.
W tym roku Galę umili nam występ Artura Chamskiego, piosenkarza i aktora związanego z Teatrem Buffo, Marka Kaliszuka, polskiego aktora teatralnego, musicalowego, filmowego oraz piosenkarza i gwiazdy wieczoru – Donatana i Cleo! Przez całe wydarzenie poprowadzi nas Conrado Moreno.
W tym roku Gala Finałowa będzie transmitowana na żywo na kanale Fundacji na Youtube, po to, by osoby z całego kraju (i świata) mogły się zjednoczyć we wspólnej zabawie i kibicować wybranym finalistkom! Co więcej na tegorocznej Gali Finałowej pojawi się tłumacz migowy. Bo każdy zasługuje na równe traktowanie.
Organizator Konkursu: Fundacja Jedyna Taka
Współorganizatorzy konkursu: Urząd Miasta Stołecznego Warszawy, Bemowskie Centrum Kultury art.bem, Stołeczna Estrada
Patronat honorowy: Pełnomocnik Rządu ds. Osób Niepełnosprawnych – Jarosław Duda,
Marszałek województwa mazowieckiego – Adam Struzik,
Patronat medialny:
- Polskie Radio Program 1
- Superstacja TV
- Portal Businesswoman & life
- pl
- pl
- Magazyn “Nasze Sprawy”
Manifest na rzecz rozwoju kompetencji cyfrowych w Polsce
Europejski rynek cyfrowy logo
Poniższy Manifest podpisali przedstawiciele administracji publicznej, wielu organizacji pozarządowych, środowiska biznesu i edukacji w Polsce.
Manifest to deklaracja niżej podpisanych w promowaniu działań na rzecz rozwoju kompetencji cyfrowych społeczeństwa polskiego.
Manifest na rzecz rozwoju kompetencji cyfrowych w Polsce
My, niżej podpisani, będąc przekonani, iż:
- kompetencje cyfrowe – wiedza, umiejętności i postawy – stanowią warunek rozwoju obywateli, społeczności lokalnych, państwa i gospodarki; ich niezbędny zakres zależy od zróżnicowanych potrzeb, możliwości i celów życiowych;
- aby skutecznie i twórczo korzystać z technologii cyfrowych, w tym z Internetu, trzeba mieć odpowiednią wiedzę, motywację, umiejętności oraz wsparcie; wymaga to także infrastruktury dostępowej oraz oferty przyjaznych usług i treści wysokiej jakości;
- demokratyczne społeczeństwo potrzebuje obywatelek i obywateli o odpowiednich kompetencjach cyfrowych; korzystanie z mediów i technologii jest jednocześnie naszym prawem oraz instrumentem zmian cywilizacyjnych i kulturowych, bez rozwoju których Polska nie znajdzie się w gronie najważniejszych państw Europy i świata;
- kompetencje cyfrowe otwierają nowe perspektywy zaspokajania potrzeb życiowych – umożliwiają pełniejszy rozwój osobisty, a także aktywne uczestnictwo w życiu społecznym i kulturalnym;
- zaawansowane kompetencje cyfrowe sprzyjają twórczości, przedsiębiorczości i innowacyjności; wspomagają budowanie kapitału społecznego, intelektualnego i ekonomicznego;
- rozwój kompetencji cyfrowych służy niwelowaniu różnic społecznych, a ich brak rodzi nowe formy wykluczenia społecznego;
- odpowiednie kompetencje pracowników są niezbędnym warunkiem rozwoju instytucji, firm i organizacji; pozwalają zwiększać efektywność działania, tworzyć nowe formy współpracy, zaangażowania i komunikacji; korzystanie z technologii cyfrowych wspiera potencjał gospodarczy i zwiększa szanse zatrudnienia.
Pragniemy dążyć do tego:
aby Polska była krajem, w którym każdy ma możliwość wykorzystania Internetu oraz innych nowych technologii do polepszania jakości swojego życia i życia najbliższych. Dzięki kompetencjom cyfrowym będzie pełniej rozwijać się w życiu osobistym, społecznym, obywatelskim i zawodowym wnosząc wkład w rozwój nowoczesnej Polski.
Wierzymy, że rozwojowi kompetencji cyfrowych powinny przyświecać następujące zasady:
- Każdy posiada możliwość korzystania z technologii cyfrowych i czerpania korzyści z nimi związanych.
- Każdy ma możliwość posiadania dostępu do Internetu, a bezpłatny dostęp publiczny jest zapewniony przez takie instytucje jak szkoły, biblioteki czy urzędy.
- Szanse nabywania i rozwijania kompetencji cyfrowych są równe dla wszystkich, z uwzględnieniem ich ograniczeń i warunków ekonomicznych.
- Aktywizacja cyfrowa uwzględnia różne formy wykluczenia i zmierza do ich usunięcia. Osoby potrzebujące wsparcia, uzyskują pomoc w rozwoju kompetencji oraz w dostępie do technologii asystujących, likwidujących bariery w korzystaniu.
- Dla części osób korzystanie z Internetu w sposób niebezpośredni, ze wsparciem innych, jest wystarczającą formą aktywności cyfrowej.
- Rozwój kompetencji cyfrowych opiera się na podejściu relacyjnym, wiążąc korzystanie z technologii z konkretnymi korzyściami w różnych sferach życia. Punktem wyjścia do aktywizacji cyfrowej jest więc pokazanie indywidualnych korzyści, jakie przynoszą technologie.
- Nauka kompetencji cyfrowych jest personalizowana tak, by odpowiadała indywidualnym potrzebom i możliwościom. Nie istnieje jeden niezbędny zestaw kompetencji cyfrowych, różne mogą być cele i sposoby korzystania z Internetu.
- Kształcenie kompetencji cyfrowych dzieci i młodzieży, powiązane z edukacją informatyczną i medialną, jest istotnym elementem kształcenia na wszystkich etapach edukacji.
- Rozwój kompetencji cyfrowych odbywa się na każdym etapie życia. Działania podejmowane w ramach edukacji formalnej są uzupełniane przez edukację nieformalną oraz samokształcenie.
- Osoby aktywne zawodowo stale rozwijają swoje kompetencje, tak aby dostosowywać się do rozwoju technologii i zmieniającego się rynku pracy.
- Nabywanie kompetencji cyfrowych dotyczy także świadomego i odpowiedzialnego korzystania z technologii. Kształci umiejętności dbania o swoje bezpieczeństwo, krytycznego odbioru treści, dokonywania świadomych wyborów związanych z korzystaniem z technologii oraz znajomość obowiązujących zasad i przysługujących użytkownikom praw.
- E-usługi (publiczne i komercyjne) są przyjazne, efektywne i zaprojektowane w sposób nakierowany na użytkowników , co gwarantuje ich wykorzystanie. Kluczowe jest tworzenie usług dostępnych dla wszystkich, niezależnie od stopnia sprawności i wieku, a także użytego sprzętu i oprogramowania.
- Rozwój kompetencji cyfrowych jest wspierany dzięki współpracy i wykorzystaniu zasobów administracji publicznej, organizacji pozarządowych oraz biznesu.
Dlatego apelujemy do:
- rządu i samorządów o wypracowanie oraz realizację spójnej koncepcji rozwoju kompetencji cyfrowych, a także o wspieranie działań na rzecz promowania i nabywania umiejętności cyfrowych we wszystkich dziedzinach życia społecznego i gospodarczego
- biznesu i przedsiębiorców o stałe i konsekwentne podnoszenie kompetencji cyfrowych swoich pracowników bez względu na ich wiek oraz zakres obowiązków, z pożytkiem dla wzrostu innowacyjności, konkurencyjności oraz efektywności działania
- instytucji edukacyjnych i naukowo-badawczych o uznanie zdobywania kompetencji cyfrowych za wysoki priorytet oraz o poszukiwanie nowych form nauczania stosownie do możliwości i potrzeb uczących się osób
- współobywateli o uznanie kompetencji cyfrowych za niezbędne w życiu codziennym oraz o dbałość o ich stałe rozwijanie.
Jako sygnatariusze manifestu deklarujemy nasze ustawiczne działanie na rzecz rozwoju kompetencji cyfrowych. Chcemy, aby sformułowane w nim zasady były podstawą do powstania planu działań na rzecz rozwoju kompetencji cyfrowych. W przekonaniu o znaczeniu i celowości niniejszego manifestu składamy swoje podpisy:
Włodzimierz Marciński, Lider Cyfryzacji w Polsce
dr Dominik Batorski, Uniwersytet Warszawski, ICM
prof. Wojciech Cellary, Uniwersytet Ekonomiczny w Poznaniu
dr Katarzyna Chałbińska-Jentkiewicz, Narodowy Instytut Audiowizualny
Marta Czapińska, Ministerstwo Edukacji Narodowej
Jadwiga Czartoryska, Orange Polska
Elżbieta Dydak, Fundacja Rozwoju Społeczeństwa Informacyjnego
Janusz Dygaszewicz, Główny Urząd Statystyczny
dr hab., prof. SWPS Mirek Filiciak, Szkoła Wyższa Psychologii Społecznej
dr Elżbieta Gajek, Instytut Lingwistyki Stosowanej, Uniwersytet Warszawski
Grzegorz Gauden, Instytut Książki
Dorota Górecka, Fundacja Nowoczesna Polska
dr Marek Hołyński, Instytut Maszyn Matematycznych
dr Justyna Jasiewicz, Uniwersytet Warszawski
Rafał Kramza, Fundacja Rozwoju Społeczeństwa Informacyjnego
Ewa Krupa, Fundacja Orange
Tomasz Komorowski, Polski Komitet do spraw UNESCO
Dagmara Krzesińska, UPC Polska
Jarosław Lipszyc, Fundacja Nowoczesna Polska
Mariusz Madejczyk, Podlaski Urząd Wojewódzki
prof. Jan Madey, Uniwersytet Warszawski
dr Tomasz Makowski, Biblioteka Narodowa
Artur Marcinkowski, Fundacja Widzialni
prof. Janusz Morbitzer, Wyższa Szkoła Biznesu w Dąbrowie Górniczej
Ewa Murawska-Najmiec, Krajowa Rada Radiofonii i Telewizji
Tomasz Napiórkowski, Ministerstwo Administracji i Cyfryzacji
prof. Marian Noga, Polskie Towarzystwo Informatyczne
Jerzy Nowak, Polskie Towarzystwo Informatyczne
Alicja Pacewicz, Centrum Edukacji Obywatelskiej
prof. Marlena Plebańska, Akademia Finansów i Biznesu Vistula
Kamil Sijko, Fundacja CoderDojo Polska
prof. Maciej Sysło, UMK w Toruniu, Uniwersytet Wrocławski
dr Alek Tarkowski, Centrum Cyfrowe Projekt Polska
dr Jarosław Tworóg, Krajowa Izba Gospodarcza Elektroniki i Telekomunikacji
Jacek Wojnarowski, Instytut Spraw Publicznych
Ważna publikacja z obszaru CSR-D – Disability in Sustainability Reporting
Global Reporting Initative wraz z Funcjacją ONCE opracowały bardzo ważną publikację dla podmiotów zainteresowanych włączaniem aspektu niepełnosprawności do swoich strategii społecznej odpowiedzialności. Publikacja “Disability in Sustainability Reporting” jest praktycznym poradnikiem, jak włączać do tworzonych raportów społecznych aspekty odnoszące się do osób z niepełnosprawnością.
całość publikacji dostępna jest TUTAJ
Społeczna odpowiedzialność biznesu w małej rodzinnej stolarni
Społeczna odpowiedzialność biznesu staje się coraz popularniejsza. Różne przedsiębiorstwa coraz chętniej decydują się na włączanie w swoje strategie zarządzania zasad społecznej odpowiedzialności. Jeszcze niedawno utożsamiano CSR jedynie z dużymi korporacjami. Dziś coraz częściej jego wdrażaniem zainteresowane są małe firmy. Również firma, jaką jest Piotr Wołkowski Pracownia Stolarska dostrzegła potencjał i korzyści z wdrażania CSR w firmie.
Poniżej zamieszczony film pokazuje, w jaki sposób można wdrażać Społeczną Odpowiedzialność Biznesu (CSR) w małych firmach, takich jak Piotr Wołkowski Pracownia Stolarska (właściciel marki Lululaj).
Źródło: Youtube